Veljko MićunovićMoskovske godine 1956/1958Veljko Mićunović (Velestovo, kod Cetinja, 16. januar 1916 — Beograd, 2. avgust 1982) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, diplomata, društveno-politički radnik SFRJ i SR Crne Gore, junak socijalističkog rada i narodni heroj Jugoslavije.Posle oslobođenja Jugoslavije, Veljko je obavljao mnoge odgovorne državne i partijske funkcije. Bio je:ministar unutrašnjih poslova u Vladi Narodne Republike Crne Gore,načelnik Odeljenja za zaštitu naroda za Grad Beograd,pomoćnik ministra unutrašnjih poslova FNRJ Aleksandra Rankovića,direktor Generalne direkcije metalurgije i član Vlade FNRJ.Dva puta je bio član državne delegacije na zasedanjima Organizacije ujedinjenih nacija (OUN) — 1949. i 1951. godine, a februara 1952. godine prešao je u diplomatsku službu, gde je obavljao funkcije:pomoćnika ministra inostranih poslova FNRJ Edvarda Kardelja, od 1952. do 1956.ambasadora FNRJ u Sovjetskom Savezu, od 1956. do 1958.zamenika Saveznog sekretara za inostrane poslove FNRJ Koče Popovića, od 1958. do 1962.ambasadora SFRJ u Sjedinjenim Američkim Državama, od 1962. do 1967.predsednika Odbora za spoljnu politiku Savezne skupštine SFRJ, od 1967. do 1969.ambasadora SFRJ u Sovjetskom Savezu, od 1969. do 1971.

Moskovske godine 1956/1958

Veljko Mićunović
Moskovske godine 1956/1958
Veljko Mićunović (Velestovo, kod Cetinja, 16. januar 1916 — Beograd, 2. avgust 1982) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, diplomata, društveno-politički radnik SFRJ i SR Crne Gore, junak socijalističkog rada i narodni heroj Jugoslavije.
Posle oslobođenja Jugoslavije, Veljko je obavljao mnoge odgovorne državne i partijske funkcije. Bio je:
ministar unutrašnjih poslova u Vladi Narodne Republike Crne Gore,
načelnik Odeljenja za zaštitu naroda za Grad Beograd,
pomoćnik ministra unutrašnjih poslova FNRJ Aleksandra Rankovića,
direktor Generalne direkcije metalurgije i član Vlade FNRJ.
Dva puta je bio član državne delegacije na zasedanjima Organizacije ujedinjenih nacija (OUN) — 1949. i 1951. godine, a februara 1952. godine prešao je u diplomatsku službu, gde je obavljao funkcije:
pomoćnika ministra inostranih poslova FNRJ Edvarda Kardelja, od 1952. do 1956.
ambasadora FNRJ u Sovjetskom Savezu, od 1956. do 1958.
zamenika Saveznog sekretara za inostrane poslove FNRJ Koče Popovića, od 1958. do 1962.
ambasadora SFRJ u Sjedinjenim Američkim Državama, od 1962. do 1967.
predsednika Odbora za spoljnu politiku Savezne skupštine SFRJ, od 1967. do 1969.
ambasadora SFRJ u Sovjetskom Savezu, od 1969. do 1971.


Veljko Mićunović
Moskovske godine 1956/1958

Vladimir DedijerDnevnik I-III1.od 6. aprila 1941. do 27. novembra 1942. 2.od 28. novembra 1942. do 10. novembra 1943. 3.od 10. novembra 1943. do 7.novembra 1944.Peto izdanjeVladimir Vlado Dedijer (Beograd, 4. februar 1914 — Boston, 30. novembar 1990) bio je akademik, istoričar, publicista novinar i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.Tokom rata brižljivo je vodio svoj dnevnik, koji je posle rata objavljen.

Dnevnik I-III

Vladimir Dedijer
Dnevnik I-III
1.od 6. aprila 1941. do 27. novembra 1942. 2.od 28. novembra 1942. do 10. novembra 1943. 3.od 10. novembra 1943. do 7.novembra 1944.
Peto izdanje
Vladimir Vlado Dedijer (Beograd, 4. februar 1914 — Boston, 30. novembar 1990) bio je akademik, istoričar, publicista novinar i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.
Tokom rata brižljivo je vodio svoj dnevnik, koji je posle rata objavljen.


Vladimir Dedijer Dnevnik I-III 
Vladimir Vlado Dedijer (Beograd, 4. februar 1914 — Boston, 30. novembar 1990)
partizani NOB Drugi svetski rat dnevnik 

Kurt KerstenBizmark i njegovo dobaReprint izdanja Nolit iz 1936 god﻿Kurt Kersten (rođen 19. aprila 1891. u Velhajdenu kod Kasela; † Njujork, 18. maj 1962.) je bio nemački istoričar, pisac, publicista i novinar.Oto Eduard Leopold fon Bizmark-Šenhauzen (nem. Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen; Šenhauzen, 1. april 1815 — Fredrihsruh, 30. jul 1898) je bio vojvoda od Lauenburga i jedan od najvažnijih vođa sa druge polovine 19. veka. Kao premijer pruskog kraljevstva (1862—1890.) pod geslom „krv i gvožđe“ serijom pobedonosnih ratova ujedinio je 25 nemačkih država u Nemačko carstvo, osnovano 1871. s Vilhelmom I Hoencolernom kao carem. Posle ujedinjenja je postao prvi kancelar (1871—1890) Nemačkog carstva.Sadržaj:Mračno doba, Junkeri, Mahniti Bizmark, Vatreno krštenje, Don Kihot, Savezna skupština u Frankfurtu na Majni, Petrograd, Poljska, Pruska i nacija, Sa carem, Španija, Kabinetski rat, Bič božji, Zakon o socijalistima, Sukob sa vojskom, Koalicije, Krvno bratstvo, 99 dana, Otpuštanje, Latinica, Tumač imena i stvari

Bizmark i njegovo doba

Kurt Kersten
Bizmark i njegovo doba
Reprint izdanja Nolit iz 1936 god
Kurt Kersten (rođen 19. aprila 1891. u Velhajdenu kod Kasela; † Njujork, 18. maj 1962.) je bio nemački istoričar, pisac, publicista i novinar.
Oto Eduard Leopold fon Bizmark-Šenhauzen (nem. Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen; Šenhauzen, 1. april 1815 — Fredrihsruh, 30. jul 1898) je bio vojvoda od Lauenburga i jedan od najvažnijih vođa sa druge polovine 19. veka. Kao premijer pruskog kraljevstva (1862—1890.) pod geslom „krv i gvožđe“ serijom pobedonosnih ratova ujedinio je 25 nemačkih država u Nemačko carstvo, osnovano 1871. s Vilhelmom I Hoencolernom kao carem. Posle ujedinjenja je postao prvi kancelar (1871—1890) Nemačkog carstva.
Sadržaj:
Mračno doba, Junkeri, Mahniti Bizmark, Vatreno krštenje, Don Kihot, Savezna skupština u Frankfurtu na Majni, Petrograd, Poljska, Pruska i nacija, Sa carem, Španija, Kabinetski rat, Bič božji, Zakon o socijalistima, Sukob sa vojskom, Koalicije, Krvno bratstvo, 99 dana, Otpuštanje, Latinica, Tumač imena i stvari


Kurt Kersten
Bizmark i njegovo doba
Reprint izdanja Nolit iz 1936 god

Vladimir DedijerIzgubljena bitka Josifa Visarionoviča StaljinaVladimir Dedijer, istoričar, novinar i politički radnik, je rođen u Beogradu. Upisuje Pravni fakultet, ali ga napušta usled nemaštine. Zapošljava se u “Politici”, gde radi kao dopisnik iz nekoliko zemalja. Na početku Drugog svetskog rata odlazi u partizane. Učestvovao je u borbama u kojima je ranjavan, a u bici na Sutjesci je poginula njegova supruga Olga Dedijer. Po završenom ratu predaje istoriju na Filozofskom fakultetu i postaje urednik “Borbe”. Zbog podrške Milovanu Đilasu je osuđen na jednogodišnju zatvorsku kaznu. Napušta sve političke i društvene funkcije i seli se u SAD 1955. godine. Predavao je na nekoliko univerziteta (Harvard, Jejl, Prinston, Sorbona…), i u isto vreme bio član Raselovog suda. Napisao je mnoštvo istorijskih studija i radova, među kojima se ističu: “Dnevnik 1941-1945”, “Istorija Jugoslavije”, “Novi prilozi za biografiju Josipa Broza Tita”, “Jasenovac i Vatikan”… Njegova knjiga “Sarajevo 1914” se i danas u svetskim razmerama smatra za najbolju istorijsku studiju napisanu o sarajevskom atentatu.

Izgubljena bitka Josifa Visarionovica Staljina

Vladimir Dedijer
Izgubljena bitka Josifa Visarionoviča Staljina
Vladimir Dedijer, istoričar, novinar i politički radnik, je rođen u Beogradu. Upisuje Pravni fakultet, ali ga napušta usled nemaštine. Zapošljava se u “Politici”, gde radi kao dopisnik iz nekoliko zemalja. Na početku Drugog svetskog rata odlazi u partizane. Učestvovao je u borbama u kojima je ranjavan, a u bici na Sutjesci je poginula njegova supruga Olga Dedijer. Po završenom ratu predaje istoriju na Filozofskom fakultetu i postaje urednik “Borbe”. Zbog podrške Milovanu Đilasu je osuđen na jednogodišnju zatvorsku kaznu. Napušta sve političke i društvene funkcije i seli se u SAD 1955. godine. Predavao je na nekoliko univerziteta (Harvard, Jejl, Prinston, Sorbona…), i u isto vreme bio član Raselovog suda. Napisao je mnoštvo istorijskih studija i radova, među kojima se ističu: “Dnevnik 1941-1945”, “Istorija Jugoslavije”, “Novi prilozi za biografiju Josipa Broza Tita”, “Jasenovac i Vatikan”… Njegova knjiga “Sarajevo 1914” se i danas u svetskim razmerama smatra za najbolju istorijsku studiju napisanu o sarajevskom atentatu.


Vladimir Dedijer
Izgubljena bitka Josifa Visarionoviča Staljina


Izgubljena bitka Josifa Visarionoviča Staljina

Gojko NikolišKorijen, stablo, pavetinaDr Gojko Nikoliš — Mediko (Sjeničak, kod Vrginmosta, 11. avgust 1911 — Le Man, 11. jul 1995) bio je lekar i istoričar, učesnik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, general-pukovnik JNA, diplomata, član Srpske akademije nauka i umetnosti i narodni heroj Jugoslavije.U vreme bitke na Neretvi, Gojko Nikoliš je rukovodio pokretom 4.500 ranjenika i bolesnika iz Bosanske Krajine u pravcu Neretve i Crne Gore. Njegova je zasluga što je uspeo da, u najtežem trenutku bitke na Neretvi, kada su ranjenici bili izloženi napadima jakih nemačkih, italijanskih i četničkih snaga u prozorskoj kotlini, održi red i organizuje njihovo spasavanje. Po dolasku u Glavatičevo, činio je velike napore u zbrinjavanju boraca Sedme banijske udarne divizije, obolele od tifusa, kada je i sam oboleo od pegavca i zapaljenja pluća. Posle ležanja od svega nekoliko dana, u železničkom tunelu kod reke Drine, mada još bolestan i iscrpljen, prisustvovao je sastanku Vrhovnog štaba NOV i POJ, na kome su donete mere za spasavanje ranjenika i bolesnika, i očuvanje zdravih boraca.

Memoari

Gojko Nikoliš
Korijen, stablo, pavetina
Dr Gojko Nikoliš — Mediko (Sjeničak, kod Vrginmosta, 11. avgust 1911 — Le Man, 11. jul 1995) bio je lekar i istoričar, učesnik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, general-pukovnik JNA, diplomata, član Srpske akademije nauka i umetnosti i narodni heroj Jugoslavije.
U vreme bitke na Neretvi, Gojko Nikoliš je rukovodio pokretom 4.500 ranjenika i bolesnika iz Bosanske Krajine u pravcu Neretve i Crne Gore. Njegova je zasluga što je uspeo da, u najtežem trenutku bitke na Neretvi, kada su ranjenici bili izloženi napadima jakih nemačkih, italijanskih i četničkih snaga u prozorskoj kotlini, održi red i organizuje njihovo spasavanje. Po dolasku u Glavatičevo, činio je velike napore u zbrinjavanju boraca Sedme banijske udarne divizije, obolele od tifusa, kada je i sam oboleo od pegavca i zapaljenja pluća. Posle ležanja od svega nekoliko dana, u železničkom tunelu kod reke Drine, mada još bolestan i iscrpljen, prisustvovao je sastanku Vrhovnog štaba NOV i POJ, na kome su donete mere za spasavanje ranjenika i bolesnika, i očuvanje zdravih boraca.


Gojko Nikoliš — Mediko (Sjeničak, kod Vrginmosta, 11. avgust 1911 — Le Man, 11. jul 1995)
Korijen, stablo, pavetina

Kosta N. HristićZapisi starog BeograđaninaNolit - Beograd1989Kosta Hristić odlikovao se širokom kulturom i znanjem stranih jezika. Bavio se muzikom i voleo književnost i istoriju. Sarađivao je u periodičnim publikacijama „Pravda“, „Srpski književni glasnik“ i „Politika“, te u sarajevskoj „Domovini“, najčešće pod pseudonimom „Stari Beograđanin“. Kao posebna knjiga izdati su njegovi Zapisi starog Beograđanina, koji imaju i književnu i istorijsku vrednost. Od 1870. bavio se i prevođenjem. Prevodio je pozorišna dela francuskih pisaca: Ežena Skriba (Kromvelov sin, 1870. i Adrijena Lekuvrer, 1872), Aleksandra Dime-Oca (Kin, 1872), Ežena Labiša (Štedionica, 1884), Viktorijena Sardua (Rabagas, 1882. i Veštica, 1904), Žana Ekara (Čika Lebonar, 1907).U knjizi Zapisi starog Beograđanina sabrane su uspomene Koste N. Hristića objavljivane u Politici dvadesetih godina XX veka. Sa melanholijom i toplinom govori se o Beogradu koga više nema – ne samo o tome kakav je bio izgled ulica, trgova, česama, pijaca, kafana, starih zdanja i dvorova već i života i građanske svakodnevice XIX veka u prestonici. Ovi zapisi donose nam jedan intiman pogled na ključne istorijske događaje ovoga perioda i vladavine kneževa Miloša i Mihaila, te kraljeva Milana i Aleksandra.Zapisi starog Beograđanina izvanredno je štivo koje prikazuje prošlost prestonice: istorijske događaje, živote važnih ličnosti poput kneza Mihaila, Aleksandra Obrenovića, Milivoja Blaznavca i mnogih drugih, ali i svakodnevicu običnih građana – rad u zanatskim radionicama, običaje za praznike, dogodovštine na pijacama… Hristić je želeo da autentična slika Beograda ne bude zaboravljena ili pokvarena preuveličavanjem i prepričavanjem po varljivom sećanju. U svom naumu je uspeo.Zapisi starog Beograđanina“ autora Koste Hristića predstavlja nezaboravno svedočanstvo o značajnim ličnostima i događajima u Srbiji i Beogradu tokom XIX veka. Nikada niko pre, a ni posle Koste Hristića nije pisao o svom narodu, državi i gradu Beogradu sa toliko ljubavi, znanja i savesti. Teme u su raznovrsne: prikaz daleke prošlosti trgovačkog života starog Beograđanina, gradske svakodnevnice, bombardovanja Beograda, anegdote...

Zapisi starog Beogradjanina

Kosta N. Hristić
Zapisi starog Beograđanina
Nolit - Beograd
1989
Kosta Hristić odlikovao se širokom kulturom i znanjem stranih jezika. Bavio se muzikom i voleo književnost i istoriju. Sarađivao je u periodičnim publikacijama „Pravda“, „Srpski književni glasnik“ i „Politika“, te u sarajevskoj „Domovini“, najčešće pod pseudonimom „Stari Beograđanin“. Kao posebna knjiga izdati su njegovi Zapisi starog Beograđanina, koji imaju i književnu i istorijsku vrednost. Od 1870. bavio se i prevođenjem. Prevodio je pozorišna dela francuskih pisaca: Ežena Skriba (Kromvelov sin, 1870. i Adrijena Lekuvrer, 1872), Aleksandra Dime-Oca (Kin, 1872), Ežena Labiša (Štedionica, 1884), Viktorijena Sardua (Rabagas, 1882. i Veštica, 1904), Žana Ekara (Čika Lebonar, 1907).
U knjizi Zapisi starog Beograđanina sabrane su uspomene Koste N. Hristića objavljivane u Politici dvadesetih godina XX veka. Sa melanholijom i toplinom govori se o Beogradu koga više nema – ne samo o tome kakav je bio izgled ulica, trgova, česama, pijaca, kafana, starih zdanja i dvorova već i života i građanske svakodnevice XIX veka u prestonici. Ovi zapisi donose nam jedan intiman pogled na ključne istorijske događaje ovoga perioda i vladavine kneževa Miloša i Mihaila, te kraljeva Milana i Aleksandra.
Zapisi starog Beograđanina izvanredno je štivo koje prikazuje prošlost prestonice: istorijske događaje, živote važnih ličnosti poput kneza Mihaila, Aleksandra Obrenovića, Milivoja Blaznavca i mnogih drugih, ali i svakodnevicu običnih građana – rad u zanatskim radionicama, običaje za praznike, dogodovštine na pijacama… Hristić je želeo da autentična slika Beograda ne bude zaboravljena ili pokvarena preuveličavanjem i prepričavanjem po varljivom sećanju. U svom naumu je uspeo.
Zapisi starog Beograđanina“ autora Koste Hristića predstavlja nezaboravno svedočanstvo o značajnim ličnostima i događajima u Srbiji i Beogradu tokom XIX veka. Nikada niko pre, a ni posle Koste Hristića nije pisao o svom narodu, državi i gradu Beogradu sa toliko ljubavi, znanja i savesti. Teme u su raznovrsne: prikaz daleke prošlosti trgovačkog života starog Beograđanina, gradske svakodnevnice, bombardovanja Beograda, anegdote... 


Zapisi starog Beograđanina Kosta Hristić (Beograd, 10. april 1852 — Beograd, 5. mart 1927) bio je srpski pravnik, političar, diplomata,




Zapisi starog Beograđanina

Petar Kostić: AUTOBIOGRAFIJA - priredila je Vjera MitrovićMek povez, 164...strane, izdavači: Arhiv Srbije i prizrenski okrug - Beograd-PrizrenAutobiografiju jednog od najznačajnijih nacionalnih radnika u Staroj Srbiji, koji je život posvetio širenju srpske prosvete i jačanju srpske nacionalne svesti u drugoj polovini XIX i početkom XX stoleća, vremenu koje je obeležio stalan pritisak na srpsko stanovnišvo Stare Srbije u vidu bugarizacija, arbanaških i turskih zuluma.Petar Kostić Brojanin (Prizren, 12. jun 1852 — Skoplje, 12. jul 1934) bio je srpski književnik, senator, rektor i nacionalni radnik.Poreklom je iz znamenite brodske porodice Lekovci. Njegova strina Božana je poslednja hrišćanka koja je rođena, živela i umrla u Gori 1856. godine. O sebi i kući u Prizrenu beleži: "Kao što sam napred naveo, ja sam se rodio 12/25. juna 1852. godine, u utorak, a u bivšoj našoj kući, u sadašnjoj ulici sv. Prokopija, koja se nalazi prva s desne strane pri ulasku u tu ulicu, a u njenoj staroj zgradi, jer na mesto nove zgrade sa dve ulice bio je tada čardak sa otlukanom, a na donjem spratu, pri zemlji, ahar (konjušnica).Odmah nakon toga stupio je na dužnost nastavnika Prizrenske bogoslovije.Tokom 1880. postao je upravnik bogoslovije.Pisao je pisma srpskoj vladi o stanju u Staroj Srbiji. Jedno njegovo pismo o političkom stanju uhvatili su članovi Prizrenske lige, pa su ga turske vlasti zatvorile u Bitolju. Oslobođen je nakon ruskih i srpskih urgencija, ali uz uslov da zauvek napusti Osmansko carstvo. Nakon boravka u Beogradu ipak mu je omogućeno da se 1881. vrati u Prizren.

Autobiografija

Petar Kostić: AUTOBIOGRAFIJA - priredila je Vjera Mitrović
Mek povez, 164...strane, izdavači: Arhiv Srbije i prizrenski okrug - Beograd-Prizren
Autobiografiju jednog od najznačajnijih nacionalnih radnika u Staroj Srbiji, koji je život posvetio širenju srpske prosvete i jačanju srpske nacionalne svesti u drugoj polovini XIX i početkom XX stoleća, vremenu koje je obeležio stalan pritisak na srpsko stanovnišvo Stare Srbije u vidu bugarizacija, arbanaških i turskih zuluma.
Petar Kostić Brojanin (Prizren, 12. jun 1852 — Skoplje, 12. jul 1934) bio je srpski književnik, senator, rektor i nacionalni radnik.
Poreklom je iz znamenite brodske porodice Lekovci. Njegova strina Božana je poslednja hrišćanka koja je rođena, živela i umrla u Gori 1856. godine. O sebi i kući u Prizrenu beleži: "Kao što sam napred naveo, ja sam se rodio 12/25. juna 1852. godine, u utorak, a u bivšoj našoj kući, u sadašnjoj ulici sv. Prokopija, koja se nalazi prva s desne strane pri ulasku u tu ulicu, a u njenoj staroj zgradi, jer na mesto nove zgrade sa dve ulice bio je tada čardak sa otlukanom, a na donjem spratu, pri zemlji, ahar (konjušnica).
Odmah nakon toga stupio je na dužnost nastavnika Prizrenske bogoslovije.Tokom 1880. postao je upravnik bogoslovije.Pisao je pisma srpskoj vladi o stanju u Staroj Srbiji. Jedno njegovo pismo o političkom stanju uhvatili su članovi Prizrenske lige, pa su ga turske vlasti zatvorile u Bitolju. Oslobođen je nakon ruskih i srpskih urgencija, ali uz uslov da zauvek napusti Osmansko carstvo. Nakon boravka u Beogradu ipak mu je omogućeno da se 1881. vrati u Prizren.


Petar Kostić bio je srpski književnik, senator, rektor i nacionalni radnik. (Prizren, 12. jun 1852 — Skoplje, 12. jul 1934)
Autobiografija

Aleksandar Leka RankovićOproštaj bez milostiJovan Kesar i Pero SimićSlučaj Ranković od Brionskog plenuma CK SKJ do abolicije Predsedina Republike.Aleksandar Ranković (Draževac, kod Obrenovca, 28. novembar 1909 — Dubrovnik, 19. avgust 1983), poznat pod nadimkom Leka i partijskim imenom Marko, bio je jugoslovenski komunistički revolucionar, učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Srbije, junak socijalističkog rada, narodni heroj Jugoslavije i potpredsednik SFR Jugoslavije.

Oprostaj bez milosti

Aleksandar Leka Ranković
Oproštaj bez milosti
Jovan Kesar i Pero Simić
Slučaj Ranković  od Brionskog plenuma CK SKJ do abolicije Predsedina Republike.
Aleksandar Ranković (Draževac, kod Obrenovca, 28. novembar 1909 — Dubrovnik, 19. avgust 1983), poznat pod nadimkom Leka i partijskim imenom Marko, bio je jugoslovenski komunistički revolucionar, učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Srbije, junak socijalističkog rada, narodni heroj Jugoslavije i potpredsednik SFR Jugoslavije.


Aleksandar Leka Ranković
Oproštaj bez milosti
Jovan Kesar i Pero Simić
Slučaj Ranković  od Brionskog plenuma CK SKJ do abolicije Predsednika Republike

Oproštaj bez milosti

Jovanka Broz - Titova suvladarkaProf. dr Aleksandar MatunovićMek povez, 272 strane, 21 cm, 2007. godine izdao Interpress BeogradProf.dr Aleksandar Matunović lični Titov lekar od 1975 do 1979O Jovanki Broz kao Titovoj supruzi i životnom saputniku, napisano je nekoliko knjiga. O Jovanki kao njegovoj suvladarki, u njima skoro da nema pomena. Još manje je poznata Jovankina borba za Titovo nasleđe, kao i glavno mesto u Titovom emotivnom životu.Ukoliko je nešto i bilo poznato, zbog nedostatka validnih podataka, krivo je prikazivano.Autor ove knjige kao lični lekar (1975-1979) Josipa Broza i čovek od poverenja supružnika Broz u dužem periodu, bio je ne samo neposredni posmatrač, nego i aktivan učesnik u rešavanju nekih njihovih ličnih, bračnih i statusnih problema.Kako je, pored Jovanke Broz, autor autentični svedok tih događaja, u mogućnosti je da ih verno prikaže.Autor smatra svojom moralnom dužnošću i intelektualnom obavezom da svoja saznanja iznese putem pisanog dokumenta koji predstavlja ova knjiga.Knjiga je nastavak i dopuna nekih sadržaja iznetih u prvoj i drugoj knjizi ,,Enigma Broz" izdate 1997. i 2000.godine.

Jovanka Broz

Jovanka Broz - Titova suvladarka
Prof. dr Aleksandar Matunović
Mek povez, 272 strane, 21 cm, 2007. godine izdao Interpress Beograd
Prof.dr Aleksandar Matunović lični Titov lekar od 1975 do 1979
O Jovanki Broz kao Titovoj supruzi i životnom saputniku, napisano je nekoliko knjiga. O Jovanki kao njegovoj suvladarki, u njima skoro da nema pomena. Još manje je poznata Jovankina borba za Titovo nasleđe, kao i glavno mesto u Titovom emotivnom životu.
Ukoliko je nešto i bilo poznato, zbog nedostatka validnih podataka, krivo je prikazivano.
Autor ove knjige kao lični lekar (1975-1979) Josipa Broza i čovek od poverenja supružnika Broz u dužem periodu, bio je ne samo neposredni posmatrač, nego i aktivan učesnik u rešavanju nekih njihovih ličnih, bračnih i statusnih problema.
Kako je, pored Jovanke Broz, autor autentični svedok tih događaja, u mogućnosti je da ih verno prikaže.
Autor smatra svojom moralnom dužnošću i intelektualnom obavezom da svoja saznanja iznese putem pisanog dokumenta koji predstavlja ova knjiga.
Knjiga je nastavak i dopuna nekih sadržaja iznetih u prvoj i drugoj knjizi ,,Enigma Broz" izdate 1997. i 2000.godine.


Jovanka Broz - Titova suvladarka
Prof. dr Aleksandar Matunović

Dobrica Ćosić U tuđem veku II Dnevnik 1. januar 2004 - 29. decembar 2010U svojoj testamentarnoj knjizi Dobrica Ćosić, kao značajan svedok epohe, ispisuje burnu i prelomnu istoriju Srbije prve decenije XXI veka. Ovom knjigom Ćosić okončava dnevničke zapise koje je vodio preko šest decenija. Ti zapisi, uz to, prvi put rasvetljavaju Ćosićev intimni doživljaj života, njegov odnos prema porodici, ali i odnos prema samom činu pisanja.Kako se i zašto istorija i dalje poigrava sa Srbijom? Kuda smo se zaputili? Kako smo i zašto izgubili Kosovo? Ovo su samo neka od pitanja koja Ćosić promišlja, pokušavajući da razume i rasvetli ulogu različitih političkih, kulturnih i javnih ličnosti u novoj Srbiji u kontekstu nove geopolitičke podele sveta.„Duboko i lično svedočanstvo o kraju jedne epohe iz pera čoveka koji je podjednako bio i njen svedok i njen tvorac. Ovo delo je amanet koji je ostavio i onima koji su ga poštovali i onima koji su izgradili karijere napadajući ga. Svako od njih će u njemu pronaći baš ono što mu treba.“ Dejan Stojiljković„Zasnovana na tradiciji najboljih pisaca tog žanra, od Tolstojevih dnevnika do Malroovih Antimemoara, ova knjiga je sa osećanjem neizvesnosti i zabrinutosti zagledana u budućnost i predstavlja gorko ali otrežnjujuće svedočanstvo o suštinskim promenama koje su se dogodile u zemlji i u svetu. U njoj Ćosić preispituje brojna pitanja koja su opsedala mnoge pisce i istoričare pre njega, i koja se kreću u krugu neuralgičnih srpskih tema.“ Marko Krstić„Dnevnički zapisi Dobrice Ćosića fasciniraju na jedan nov način: otkrivaju nam, naime, da je Ćosić dvadeset i prvi vek, u koji je kao svedok zakoračio, koji nije literarno obrađivao i koji je doživljavao kao tuđ, ipak razumeo bolje od mnogih koji bi po krštenici trebalo da budu ljudi našeg tužnog stoleća.“ Vladimir Kecmanović

U tudjem veku II

Dobrica Ćosić 
U tuđem veku II Dnevnik 
1. januar 2004 - 29. decembar 2010
U svojoj testamentarnoj knjizi Dobrica Ćosić, kao značajan svedok epohe, ispisuje burnu i prelomnu istoriju Srbije prve decenije XXI veka. Ovom knjigom Ćosić okončava dnevničke zapise koje je vodio preko šest decenija. Ti zapisi, uz to, prvi put rasvetljavaju Ćosićev intimni doživljaj života, njegov odnos prema porodici, ali i odnos prema samom činu pisanja.
Kako se i zašto istorija i dalje poigrava sa Srbijom? Kuda smo se zaputili? Kako smo i zašto izgubili Kosovo? Ovo su samo neka od pitanja koja Ćosić promišlja, pokušavajući da razume i rasvetli ulogu različitih političkih, kulturnih i javnih ličnosti u novoj Srbiji u kontekstu nove geopolitičke podele sveta.
„Duboko i lično svedočanstvo o kraju jedne epohe iz pera čoveka koji je podjednako bio i njen svedok i njen tvorac. Ovo delo je amanet koji je ostavio i onima koji su ga poštovali i onima koji su izgradili karijere napadajući ga. Svako od njih će u njemu pronaći baš ono što mu treba.“ Dejan Stojiljković
„Zasnovana na tradiciji najboljih pisaca tog žanra, od Tolstojevih dnevnika do Malroovih Antimemoara, ova knjiga je sa osećanjem neizvesnosti i zabrinutosti zagledana u budućnost i predstavlja gorko ali otrežnjujuće svedočanstvo o suštinskim promenama koje su se dogodile u zemlji i u svetu. U njoj Ćosić preispituje brojna pitanja koja su opsedala mnoge pisce i istoričare pre njega, i koja se kreću u krugu neuralgičnih srpskih tema.“ Marko Krstić
„Dnevnički zapisi Dobrice Ćosića fasciniraju na jedan nov način: otkrivaju nam, naime, da je Ćosić dvadeset i prvi vek, u koji je kao svedok zakoračio, koji nije literarno obrađivao i koji je doživljavao kao tuđ, ipak razumeo bolje od mnogih koji bi po krštenici trebalo da budu ljudi našeg tužnog stoleća.“ Vladimir Kecmanović


Dobrica Ćosić U tuđem veku II Dnevnik 1. januar 2004 - 29. decembar 2010

U tuđem veku II

Dobrica Ćosić U tuđem veku Dnevnik 4. januar 2000 - 15. mart 2003LIČNA ISTORIJA JEDNOG DOBAOva jedinstvena knjiga je događaj u našoj kulturi jer nas suočava sa najvažnijim i najkritičnijim trenucima novije srpske istorije i politike, od Miloševićeve propale i bezuspešne vladavine; izneverenih očekivanja petooktobarskih promena, uključujući i sve ono što se događalo neposredno nakon 5. oktobra a javnost do sada nije znala za to, do formiranja demokratske vlade; zaključno s Đinđićevim političkim preokretom i tragičnim atentatom.

U tudjem veku

Dobrica Ćosić 
U tuđem veku 
Dnevnik 4. januar 2000 - 15. mart 2003
LIČNA ISTORIJA JEDNOG DOBA
Ova jedinstvena knjiga je događaj u našoj kulturi jer nas suočava sa najvažnijim i najkritičnijim trenucima novije srpske istorije i politike, od Miloševićeve propale i bezuspešne vladavine; izneverenih očekivanja petooktobarskih promena, uključujući i sve ono što se događalo neposredno nakon 5. oktobra a javnost do sada nije znala za to, do formiranja demokratske vlade; zaključno s Đinđićevim političkim preokretom i tragičnim atentatom.


Dobrica Ćosić U tuđem veku Dnevnik 4. januar 2000 - 15. mart 2003

U tuđem veku

Aleksandar Milošević Srpska pričaSrpska priča - sećanja iz rata i revolucije 1941-1945Priredio Nemanja DevićIzdavačka kuća „Službeni glasnik“ objavila je sećanja jednog od oficira Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVuO) Aleksandra M. Miloševića „Srpska priča (sećanja iz rata i revolucije 1941-1945) koju je priredio istoričar Nemanja Dević.Recenzenti knjige štampane u ediciji “ Sabornik“ bili su dr Kosta NIkolić, dr Bojan Dimitrijević i dr Miloš Timotijević.Milošević se sve vreme borio isključivo na strani JVuO odbijajući saradnju sa svima koji su sarađivali sa Nemcima, posebno je bio protiv ljotićevaca i Nedića, a na strani onih koji su priznavali Dragoslava Mihajlovića kao komandanta JVuO i iprepoznajući da se tokom Drugog svetskog rata u Jugoslaviji vodio i građasnki rat između pristalica monarhije i komunizma koji je dolazio iz Sovjetskog saveza.Aleksandar M. Milošević (Saranovo, 28. jun 1910 — Toronto, 31. oktobar 2009) je bio artiljerijski major Jugoslovenske vojske, komandant Drugog šumadijskog korpusa i Zapadno-moravske grupe korpusa Jugoslovenske vojske u Otadžbini. Kao politički emigrant je bio kratko aktivan u Srpskoj narodnoj odbrani, a zatim je bio član Eparhijskog saveta Eparhije za Ameriku i Kanadu. Jedan je od retkih visokih komandanata Jugoslovenske vojske u Otadžbini koji nikada nije optužen niti za saradnju za okupatorom, niti za neki ratni zločin.Posebno mesto u sećanjima MIlošević je dao svom delovanju u emigraciji gde je bio angažovan na okupljanju srpske dijaspore, pokretanju novina i održavanju intenzivne pripiske sa svojim bivšim kolegama iz vojske i prijateljima.Milošević (1910-2009) je, s obzirom da je imao mirnu savest došao da poseti rodnu Šumadiju 2002 godine. Preminuo je u Torontu ali su mu zemne ostatke prema njegovoj želji preneli u zavičaj i sahranili uz njegove pretke.Ko je bio Aleksandar M. Milošević (1910–2009)? Tipičan izdanak slobodarske šumadijske loze - sasušene i gotovo zakoravljene nakon 1918, oficir vojske Kraljevine Jugoslavije do groba veran datoj zakletvii predačkim zavetima - koji ne priznaje kapitulaciju 1941. godine. Ustanički vođ u Šumadiji i svedok prvog čina na pozornici građanskog rata; komadant korupusa i grupe korpusa JVuO, poverljivi saradnik Draže Mihailovića i poslednji svedok sloma njegove vojske na Zelengori 1945. godine. Nevoljni izgnanik iz otadžbine i kanadski emigrant, fizički radnik i jedno od prvih pera srpske emigracije.Beskompromisni ravnogorski ideolog i pesnička duša - večito ranjena zbog sudbinskog udesa njegovog naroda i zemlje od kojih je bio večito razdvojen suprotno svoim htenjima. Čovek koji je, kao i njegov ratni komandant "mnogo hteo i mnogo započeo", ali je vihor svetski odneo njega i njegov rad... Poživeo je gotovo stotinu godina i kroz njegovu se sudbinu oslikala istorija srpskog XX veka.

Srpska prica

Aleksandar Milošević 
Srpska priča
Srpska priča - sećanja iz rata i revolucije 1941-1945
Priredio Nemanja Dević
Izdavačka kuća „Službeni glasnik“ objavila je sećanja jednog od oficira Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVuO) Aleksandra M. Miloševića „Srpska priča (sećanja iz rata i revolucije 1941-1945) koju je priredio istoričar Nemanja Dević.
Recenzenti knjige štampane u ediciji “ Sabornik“ bili su dr Kosta NIkolić, dr Bojan Dimitrijević i dr Miloš Timotijević.
Milošević se sve vreme borio isključivo na strani JVuO odbijajući saradnju sa svima koji su sarađivali sa Nemcima, posebno je bio protiv ljotićevaca i Nedića, a na strani onih koji su priznavali Dragoslava Mihajlovića kao komandanta JVuO i iprepoznajući da se tokom Drugog svetskog rata u Jugoslaviji vodio i građasnki rat između pristalica monarhije i komunizma koji je dolazio iz Sovjetskog saveza.
Aleksandar M. Milošević (Saranovo, 28. jun 1910 — Toronto, 31. oktobar 2009) je bio artiljerijski major Jugoslovenske vojske, komandant Drugog šumadijskog korpusa i Zapadno-moravske grupe korpusa Jugoslovenske vojske u Otadžbini. Kao politički emigrant je bio kratko aktivan u Srpskoj narodnoj odbrani, a zatim je bio član Eparhijskog saveta Eparhije za Ameriku i Kanadu. Jedan je od retkih visokih komandanata Jugoslovenske vojske u Otadžbini koji nikada nije optužen niti za saradnju za okupatorom, niti za neki ratni zločin.
Posebno mesto u sećanjima MIlošević je dao svom delovanju u emigraciji gde je bio angažovan na okupljanju srpske dijaspore, pokretanju novina i održavanju intenzivne pripiske sa svojim bivšim kolegama iz vojske i prijateljima.
Milošević (1910-2009) je, s obzirom da je imao mirnu savest došao da poseti rodnu Šumadiju 2002 godine. Preminuo je u Torontu ali su mu zemne ostatke prema njegovoj želji preneli u zavičaj i sahranili uz njegove pretke.
Ko je bio Aleksandar M. Milošević (1910–2009)? Tipičan izdanak slobodarske šumadijske loze - sasušene i gotovo zakoravljene nakon 1918, oficir vojske Kraljevine Jugoslavije do groba veran datoj zakletvii predačkim zavetima - koji ne priznaje kapitulaciju 1941. godine. Ustanički vođ u Šumadiji i svedok prvog čina na pozornici građanskog rata; komadant korupusa i grupe korpusa JVuO, poverljivi saradnik Draže Mihailovića i poslednji svedok sloma njegove vojske na Zelengori 1945. godine. Nevoljni izgnanik iz otadžbine i kanadski emigrant, fizički radnik i jedno od prvih pera srpske emigracije.
Beskompromisni ravnogorski ideolog i pesnička duša - večito ranjena zbog sudbinskog udesa njegovog naroda i zemlje od kojih je bio večito razdvojen suprotno svoim htenjima. Čovek koji je, kao i njegov ratni komandant "mnogo hteo i mnogo započeo", ali je vihor svetski odneo njega i njegov rad... Poživeo je gotovo stotinu godina i kroz njegovu se sudbinu oslikala istorija srpskog XX veka.


Srpska priča

Kosta N. Hristić Zapisi starog BeograđaninaKosta Hristić (Beograd, 10. april 1852 — Beograd, 5. mart 1927) bio je srpski pravnik, političar, diplomata, književnik i prevodilac.Kosta Hristić odlikovao se širokom kulturom i znanjem stranih jezika. Bavio se muzikom i voleo književnost i istoriju. Sarađivao je u periodičnim publikacijama „Pravda“, „Srpski književni glasnik“ i „Politika“, te u sarajevskoj „Domovini“, najčešće pod pseudonimom „Stari Beograđanin“. Kao posebna knjiga izdati su njegovi Zapisi starog Beograđanina, koji imaju i književnu i istorijsku vrednost. Od 1870. bavio se i prevođenjem. Prevodio je pozorišna dela francuskih pisaca: Ežena Skriba (Kromvelov sin, 1870. i Adrijena Lekuvrer, 1872), Aleksandra Dime-Oca (Kin, 1872), Ežena Labiša (Štedionica, 1884), Viktorijena Sardua (Rabagas, 1882. i Veštica, 1904), Žana Ekara (Čika Lebonar, 1907).U knjizi Zapisi starog Beograđanina sabrane su uspomene Koste N. Hristića objavljivane u Politici dvadesetih godina XX veka. Sa melanholijom i toplinom govori se o Beogradu koga više nema – ne samo o tome kakav je bio izgled ulica, trgova, česama, pijaca, kafana, starih zdanja i dvorova već i života i građanske svakodnevice XIX veka u prestonici. Ovi zapisi donose nam jedan intiman pogled na ključne istorijske događaje ovoga perioda i vladavine kneževa Miloša i Mihaila, te kraljeva Milana i Aleksandra.Zapisi starog Beograđanina izvanredno je štivo koje prikazuje prošlost prestonice: istorijske događaje, živote važnih ličnosti poput kneza Mihaila, Aleksandra Obrenovića, Milivoja Blaznavca i mnogih drugih, ali i svakodnevicu običnih građana – rad u zanatskim radionicama, običaje za praznike, dogodovštine na pijacama… Hristić je želeo da autentična slika Beograda ne bude zaboravljena ili pokvarena preuveličavanjem i prepričavanjem po varljivom sećanju. U svom naumu je uspeo.Zapisi starog Beograđanina“ autora Koste Hristića predstavlja nezaboravno svedočanstvo o značajnim ličnostima i događajima u Srbiji i Beogradu tokom XIX veka. Nikada niko pre, a ni posle Koste Hristića nije pisao o svom narodu, državi i gradu Beogradu sa toliko ljubavi, znanja i savesti. Teme u su raznovrsne: prikaz daleke prošlosti trgovačkog života starog Beograđanina, gradske svakodnevnice, bombardovanja Beograda, anegdote...

Kosta N. Hristić 
Zapisi starog Beograđanina
Kosta Hristić (Beograd, 10. april 1852 — Beograd, 5. mart 1927) bio je srpski pravnik, političar, diplomata, književnik i prevodilac.
Kosta Hristić odlikovao se širokom kulturom i znanjem stranih jezika. Bavio se muzikom i voleo književnost i istoriju. Sarađivao je u periodičnim publikacijama „Pravda“, „Srpski književni glasnik“ i „Politika“, te u sarajevskoj „Domovini“, najčešće pod pseudonimom „Stari Beograđanin“. Kao posebna knjiga izdati su njegovi Zapisi starog Beograđanina, koji imaju i književnu i istorijsku vrednost. Od 1870. bavio se i prevođenjem. Prevodio je pozorišna dela francuskih pisaca: Ežena Skriba (Kromvelov sin, 1870. i Adrijena Lekuvrer, 1872), Aleksandra Dime-Oca (Kin, 1872), Ežena Labiša (Štedionica, 1884), Viktorijena Sardua (Rabagas, 1882. i Veštica, 1904), Žana Ekara (Čika Lebonar, 1907).
U knjizi Zapisi starog Beograđanina sabrane su uspomene Koste N. Hristića objavljivane u Politici dvadesetih godina XX veka. Sa melanholijom i toplinom govori se o Beogradu koga više nema – ne samo o tome kakav je bio izgled ulica, trgova, česama, pijaca, kafana, starih zdanja i dvorova već i života i građanske svakodnevice XIX veka u prestonici. Ovi zapisi donose nam jedan intiman pogled na ključne istorijske događaje ovoga perioda i vladavine kneževa Miloša i Mihaila, te kraljeva Milana i Aleksandra.
Zapisi starog Beograđanina izvanredno je štivo koje prikazuje prošlost prestonice: istorijske događaje, živote važnih ličnosti poput kneza Mihaila, Aleksandra Obrenovića, Milivoja Blaznavca i mnogih drugih, ali i svakodnevicu običnih građana – rad u zanatskim radionicama, običaje za praznike, dogodovštine na pijacama… Hristić je želeo da autentična slika Beograda ne bude zaboravljena ili pokvarena preuveličavanjem i prepričavanjem po varljivom sećanju. U svom naumu je uspeo.
Zapisi starog Beograđanina“ autora Koste Hristića predstavlja nezaboravno svedočanstvo o značajnim ličnostima i događajima u Srbiji i Beogradu tokom XIX veka. Nikada niko pre, a ni posle Koste Hristića nije pisao o svom narodu, državi i gradu Beogradu sa toliko ljubavi, znanja i savesti. Teme u su raznovrsne: prikaz daleke prošlosti trgovačkog života starog Beograđanina, gradske svakodnevnice, bombardovanja Beograda, anegdote... 


Kosta N. Hristić Zapisi starog Beograđanina Beograd Srbija stare knjige antikvarne knjige

Mika Alas Beleške o životu velikog matematičara Mihaila PetrovićaMilutin Milanković - Jelenko MihailovićPriredio Vlado MilićevićBeograd - Kalgari 2012Ova knjiga predstavlja izuzetno lepo napisanu biografiju našeg čuvenog naučnika Mihaila Petrovića Alasa (1868-1943). U knjizi je Mika Alas predstavljen ne samo kao naučnik, svetski priznat matematičar, nego i kao čovek izuzetnog živog i nemirnog duha. ''Miran, tih, skroman, čovečanski jednostavan, nadčovečanski obdaren, Petrović je bio jedan od najvećih sinova naše zemlje'' - ovo je jedna od rečenica kojima se Milanković oprostio od Mike Alasa, a koju možemo da pročitamo i u ovom delu.Mika Alas je kroz niz zanimljivih priča i anegdota u knjizi predstavljen kao čovek koji je strasno voleo ribolov, putovanja, muziku, druženje sa ljudima... Posebnu vrednost knjige čini to što su o njemu pisala dva čoveka koji su mu lično bili bliski, a koji su i sami su bili vrlo produhovljeni ljudi.

Mika Alas

Mika Alas 
Beleške o životu velikog matematičara Mihaila Petrovića
Milutin Milanković - Jelenko Mihailović
Priredio Vlado Milićević
Beograd - Kalgari 2012
Ova knjiga predstavlja izuzetno lepo napisanu biografiju našeg čuvenog naučnika Mihaila Petrovića Alasa (1868-1943). U knjizi je Mika Alas predstavljen ne samo kao naučnik, svetski priznat matematičar, nego i kao čovek izuzetnog živog i nemirnog duha. ''Miran, tih, skroman, čovečanski jednostavan, nadčovečanski obdaren, Petrović je bio jedan od najvećih sinova naše zemlje'' - ovo je jedna od rečenica kojima se Milanković oprostio od Mike Alasa, a koju možemo da pročitamo i u ovom delu.
Mika Alas je kroz niz zanimljivih priča i anegdota u knjizi predstavljen kao čovek koji je strasno voleo ribolov, putovanja, muziku, druženje sa ljudima... Posebnu vrednost knjige čini to što su o njemu pisala dva čoveka koji su mu lično bili bliski, a koji su i sami su bili vrlo produhovljeni ljudi.



Mika Alas Beleške o životu velikog matematičara Mihaila Petrovića Milutin Milanković - Jelenko Mihailović Vlado Milićević

Milo Gligorijević Rat i mir Vladimira Dedijera﻿Vladimir Dedijer, istoričar, novinar i politički radnik, je rođen u Beogradu. Upisuje Pravni fakultet, ali ga napušta usled nemaštine. Zapošljava se u “Politici”, gde radi kao dopisnik iz nekoliko zemalja. Na početku Drugog svetskog rata odlazi u partizane. Učestvovao je u borbama u kojima je ranjavan, a u bici na Sutjesci je poginula njegova supruga Olga Dedijer. Po završenom ratu predaje istoriju na Filozofskom fakultetu i postaje urednik “Borbe”. Zbog podrške Milovanu Đilasu je osuđen na jednogodišnju zatvorsku kaznu. Napušta sve političke i društvene funkcije i seli se u SAD 1955. godine. Predavao je na nekoliko univerziteta (Harvard, Jejl, Prinston, Sorbona…), i u isto vreme bio član Raselovog suda. Napisao je mnoštvo istorijskih studija i radova, među kojima se ističu: “Dnevnik 1941-1945”, “Istorija Jugoslavije”, “Novi prilozi za biografiju Josipa Broza Tita”, “Jasenovac i Vatikan”… Njegova knjiga “Sarajevo 1914” se i danas u svetskim razmerama smatra za najbolju istorijsku studiju napisanu o sarajevskom atentatu.Milovan Milo Gligorijević (24. januar 1942 — 23. jun 2017) bio je srpski novinar, književnik, publicista i izdavač.Rođen je u selu Radanovci kod Kosjerića, odakle se kao devetogodišnjak preselio u Valjevo.Bio je najmlađi maturant u istoriji Valjevske gimnazije. Diplomirao je na grupi za jugoslovensku i svetsku književnost Filološkog fakulteta u Beogradu.Od 1964. godine je bio novinar dnevnog lista "Borba". Godine 1976. je izabran za glavnog i odgovornog urednika lista "Mladost", ali je smenjen na zahtev političkih struktura posle samo nekoliko meseci. Od 1977. je novinar "NIN"-a u kome je bio urednik kulturne rubrike, glavni i odgovorni urednik i potom predsednik Upravnog odbora. Godine 1999. napušta novinarstvo i počinje da se bavi izdavaštvom.Preminuo je 23. juna 2017. u Beogradu.

Rat i mir Vladimira Dedijera

Milo Gligorijević 
Rat i mir Vladimira Dedijera
﻿Vladimir Dedijer, istoričar, novinar i politički radnik, je rođen u Beogradu. Upisuje Pravni fakultet, ali ga napušta usled nemaštine. Zapošljava se u “Politici”, gde radi kao dopisnik iz nekoliko zemalja. Na početku Drugog svetskog rata odlazi u partizane. Učestvovao je u borbama u kojima je ranjavan, a u bici na Sutjesci je poginula njegova supruga Olga Dedijer. Po završenom ratu predaje istoriju na Filozofskom fakultetu i postaje urednik “Borbe”. Zbog podrške Milovanu Đilasu je osuđen na jednogodišnju zatvorsku kaznu. Napušta sve političke i društvene funkcije i seli se u SAD 1955. godine. Predavao je na nekoliko univerziteta (Harvard, Jejl, Prinston, Sorbona…), i u isto vreme bio član Raselovog suda. Napisao je mnoštvo istorijskih studija i radova, među kojima se ističu: “Dnevnik 1941-1945”, “Istorija Jugoslavije”, “Novi prilozi za biografiju Josipa Broza Tita”, “Jasenovac i Vatikan”… Njegova knjiga “Sarajevo 1914” se i danas u svetskim razmerama smatra za najbolju istorijsku studiju napisanu o sarajevskom atentatu.
Milovan Milo Gligorijević (24. januar 1942 — 23. jun 2017) bio je srpski novinar, književnik, publicista i izdavač.
Rođen je u selu Radanovci kod Kosjerića, odakle se kao devetogodišnjak preselio u Valjevo.
Bio je najmlađi maturant u istoriji Valjevske gimnazije. Diplomirao je na grupi za jugoslovensku i svetsku književnost Filološkog fakulteta u Beogradu.
Od 1964. godine je bio novinar dnevnog lista "Borba". Godine 1976. je izabran za glavnog i odgovornog urednika lista "Mladost", ali je smenjen na zahtev političkih struktura posle samo nekoliko meseci. Od 1977. je novinar "NIN"-a u kome je bio urednik kulturne rubrike, glavni i odgovorni urednik i potom predsednik Upravnog odbora. Godine 1999. napušta novinarstvo i počinje da se bavi izdavaštvom.
Preminuo je 23. juna 2017. u Beogradu.


Milo Gligorijević Rat i mir Vladimira Dedijera istorija biografije stare knjige polovne knjige

Albert Zaharovič Manfred Napoleon Bonaparta I-IIIMinerva 1975. godine, tvrd platneni povez, prošiveno.Preveli s ruskog Nikola Tomičić i Dušan Stojiljković.Sadržaj:1.Pod znamenjem ideja prosvećenosti,2.Vojnik revolucije,3.General Direktorijuma,4.Italijanska vojna 1796-97,5.Egipat i Sirija,6.Uoči Brimera,7.18-19 Brimer,8.Prvi konzul,9.Traženje saveza sa Rusijom,10.Doživotni konzul,11.Carstvo,12.Od Austerlica do Tilzita,13.Vrhunac i pad,14.Pred odlučnik sukobom 1808-1811.15.Rat protiv Rusije i pad imperije,16.Sto danaAlbert Zaharovič Manfred (1906 -1976), istoričar, profesor, doktor istorijskih nauka, počasni doktor Univerziteta u Clermont-Ferrandu, Francuska.Manfred je 1930. završio postdiplomske studije na Institutu za istoriju RANION-a (Ruska asocijacija društvenih naučnih instituta) i predavao u visokoškolskim ustanovama u Jaroslavlju, Ivanovu i Moskvi.Godine 1945. postao je viši naučni saradnik, a od 1966. do 1968. godine, rukovodilac odseka moderne istorije zapadnoevropskih zemalja na Institutu za istoriju Akademije nauka SSSR-a.Godine 1968. Manfred je postao šef odseka francuske istorije na Institutu svetske istorije Akademije nauka SSSR-a.Glavni radovi Manfreda uglavnom se bave savremenom francuskom istorijom (Velika francuska revolucija, Napoleon, Francuska, Pariska komuna iz 1871. godine).Od 1962. godine je glavni i odgovorni urednik Francuskog godišnjaka, potpredsednik i predsednik društva SSSR-Francuska, član biroa Nacionalnog komiteta istoričara SSSR, član Nacionalnog komiteta za proučavanje Napoleona i potpredsednik Medjunarodne komisije za istoriju Velike francuske revolucije.

Napoleon Bonaparta I-III

Albert Zaharovič Manfred 
Napoleon Bonaparta I-III
Minerva 1975. godine, tvrd platneni povez,  prošiveno.
Preveli s ruskog Nikola Tomičić i Dušan Stojiljković.
Sadržaj:
1.Pod znamenjem ideja prosvećenosti,
2.Vojnik revolucije,
3.General Direktorijuma,
4.Italijanska vojna 1796-97,
5.Egipat i Sirija,
6.Uoči Brimera,
7.18-19 Brimer,
8.Prvi konzul,
9.Traženje saveza sa Rusijom,
10.Doživotni konzul,
11.Carstvo,
12.Od Austerlica do Tilzita,
13.Vrhunac i pad,
14.Pred odlučnik sukobom 1808-1811.
15.Rat protiv Rusije i pad imperije,
16.Sto dana
Albert Zaharovič Manfred (1906 -1976), istoričar, profesor, doktor istorijskih nauka, počasni doktor Univerziteta u Clermont-Ferrandu, Francuska.
Manfred je 1930. završio postdiplomske studije na Institutu za istoriju RANION-a (Ruska asocijacija društvenih naučnih instituta) i predavao u visokoškolskim ustanovama u Jaroslavlju, Ivanovu i Moskvi.
Godine 1945. postao je viši naučni saradnik, a od 1966. do 1968. godine, rukovodilac odseka moderne istorije zapadnoevropskih zemalja na Institutu za istoriju Akademije nauka SSSR-a.
Godine 1968. Manfred je postao šef odseka francuske istorije na Institutu svetske istorije Akademije nauka SSSR-a.
Glavni radovi Manfreda uglavnom se bave savremenom francuskom istorijom (Velika francuska revolucija, Napoleon, Francuska, Pariska komuna iz 1871. godine).
Od 1962. godine je glavni i odgovorni urednik Francuskog godišnjaka, potpredsednik i predsednik društva SSSR-Francuska, član biroa Nacionalnog komiteta istoričara SSSR, član Nacionalnog komiteta za proučavanje Napoleona i potpredsednik Medjunarodne komisije za istoriju Velike francuske revolucije.


Albert Zaharovič Manfred Napoleon Bonaparta polovna knjiga stara knjiga

Prota Mateja NenadovićMemoariMemoari su jedno od najboljih dela srpske memoarske književnosti. U njima je zapisano mnoštvo podataka o ljudima i događajima iz perioda Prvog srpskog ustanka. Upravo zato oni predstavljaju dragocen dokument tog vremena.Prota Mateja Nenadović (1777–1854) bio je sin kneza Alekse Nenadovića, pogubljenog u Seči knezova. Bio je vojvoda iz Prvog srpskog ustanka, predsednik Praviteljstvujuščeg sovjeta i diplomata. Sa stricem Jakovom pokrenuo Prvi srpski ustanak u valjevskoj i šabačkoj nahiji. Pregovarao je s Turcima i Rusijom i time uspostavio prve diplomatske kontakte ustanika sa stranim državama.

Prota Mateja Nenadović
Memoari
Memoari su jedno od najboljih dela srpske memoarske književnosti. U njima je zapisano mnoštvo podataka o ljudima i događajima iz perioda Prvog srpskog ustanka. Upravo zato oni predstavljaju dragocen dokument tog vremena.
Prota Mateja Nenadović (1777–1854) bio je sin kneza Alekse Nenadovića, pogubljenog u Seči knezova. Bio je vojvoda iz Prvog srpskog ustanka, predsednik Praviteljstvujuščeg sovjeta i diplomata. Sa stricem Jakovom pokrenuo Prvi srpski ustanak u valjevskoj i šabačkoj nahiji. Pregovarao je s Turcima i Rusijom i time uspostavio prve diplomatske kontakte ustanika sa stranim državama. 


Prota Mateja Nenadović Memoari Prvi srpski ustanak stare knjige polovne knjige

Petar I Karađorđević Ratni dnevnik 1915-1916PETAR I KARADJORDJEVIĆRATNI DNEVNIK1915-1916Narodna knjigaBeograd, 1984.Tvrd povez, format 21 cmĆirilica, 308 stranaBogato ilustrovanoZaštitni omotPredgovor - Dragoljub Zivojinovic

Ratni dnevnik 1915-1916

Petar I Karađorđević 
Ratni dnevnik 1915-1916
PETAR I KARADJORDJEVIĆ
RATNI DNEVNIK
1915-1916
Narodna knjiga
Beograd, 1984.
Tvrd povez, format 21 cm
Ćirilica, 308 strana
Bogato ilustrovano
Zaštitni omot
Predgovor - Dragoljub Zivojinovic



Petar I Karađorđević Ratni dnevnik 1915-1916 MEMOARI, PRVI SVETSKI RAT, SRPSKA ISTORIJA stara knjiga

Istraži sve knjige

Prošetajte se našim pretraživačem bajkovitim predelima stare knjige, prođite kroz šumarke i livade polovne knjige, idite potokom retke knjige do izvora antikvarne knjige.

Moskovske godine 1956/1958

Dnevnik I-III

Bizmark i njegovo doba

Izgubljena bitka Josifa Visarionoviča Staljina

Memoari

Zapisi starog Beograđanina

Autobiografija

Oproštaj bez milosti

Jovanka Broz

U tuđem veku II

U tuđem veku

Srpska priča

Zapisi starog Beograđanina

Mika Alas

Rat i mir Vladimira Dedijera

Napoleon Bonaparta I-III

Memoari

Ratni dnevnik 1915-1916