Branko ĆopićProlom*Branko Ćopić (Hašani, 1. januar 1915 — Beograd, 26. mart 1984) bio je srpski i jugoslovenski književnik. Pisao je poeziju, pripovetke i romane, a proslavio se svojim pričama za decu i mlade, često smeštenim u vreme Drugog svetskog rata u revolucionarnoj Jugoslaviji, pisanim sa karakterističnim Ćopićevim humorom u vidu podsmeha, satire i ironije.Objavio je zbirke pesama Ognjeno rađanje domovine i Ratnikovo proljeće. Ostale zbirke pripovedaka Ljubav i smrt. Ćopić je ratne pripovetke obogatio humorom i komičnim elementima, dok je u romanima Prolom i Gluvi barut dao široku prozu freske prvih ratnih godina u Bosanskoj Krajini. Prekretnica u njegovom posleratnom razvoju bila je Doživljaji Nikoletine Bursaća. Romani Ne tuguj, bronzana stražo i Osma ofanziva bave se državno organizovanom kolonizacijom stanovništva Krajine u pokrajinu Vojvodinu.

Prolom

Branko Ćopić
Prolom
*
Branko Ćopić (Hašani, 1. januar 1915 — Beograd, 26. mart 1984) bio je srpski i jugoslovenski književnik. Pisao je poeziju, pripovetke i romane, a proslavio se svojim pričama za decu i mlade, često smeštenim u vreme Drugog svetskog rata u revolucionarnoj Jugoslaviji, pisanim sa karakterističnim Ćopićevim humorom u vidu podsmeha, satire i ironije.
Objavio je zbirke pesama Ognjeno rađanje domovine i Ratnikovo proljeće. Ostale zbirke pripovedaka Ljubav i smrt. Ćopić je ratne pripovetke obogatio humorom i komičnim elementima, dok je u romanima Prolom i Gluvi barut dao široku prozu freske prvih ratnih godina u Bosanskoj Krajini. Prekretnica u njegovom posleratnom razvoju bila je Doživljaji Nikoletine Bursaća. Romani Ne tuguj, bronzana stražo i Osma ofanziva bave se državno organizovanom kolonizacijom stanovništva Krajine u pokrajinu Vojvodinu.


Branko Ćopić (Hašani, 1. januar 1915 — Beograd, 26. mart 1984)
Prolom


Đorđe MiloševićVreme stida i zločina Knjiga našeg poznatog spoljnopolitičkog novinara i publiciste Đorđa Miloševića, dugogodišnjeg dopisnika iz Moskve (od 1992 god), predstavlja vredno svedočanstvo o događajima u bivšoj Jugoslaviji, njenom razbijanju i građanskom ratu viđenim iz Moskve. U knjizi su autentična dokumenta, izjave najviših ruskihrukovodilaca, intervjui s njima, reagovanja zvaničnika, vojnih rukovodilaca, komentariruskih medija i sve govori o ponašanju zvanične Moskve u vreme krize i građanskog rata u bivšoj Jugoslaviji.

Vreme stida i zlocina

Đorđe Milošević
Vreme stida i zločina

Knjiga našeg poznatog spoljnopolitičkog novinara i publiciste Đorđa Miloševića, dugogodišnjeg dopisnika iz Moskve (od 1992 god), predstavlja vredno svedočanstvo o događajima u bivšoj Jugoslaviji, njenom razbijanju i građanskom ratu viđenim iz Moskve. U knjizi su autentična dokumenta, izjave najviših ruskihrukovodilaca, intervjui s njima, reagovanja zvaničnika, vojnih rukovodilaca, komentariruskih medija i sve govori o ponašanju zvanične Moskve u vreme krize i građanskog rata u bivšoj Jugoslaviji.


Đorđe Milošević
Vreme stida i zločina

Vreme stida i zločina

Česlav MilošSnoviđenja nad zalivom San FranciskoČeslav Miloš (polj. Czesław Miłosz; Šetejnje, 30. jun 1911 — Krakov, 14. avgust 2004), bio je poljsko—američki pesnik, prozni književnik, esejista i prevodilac. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1980.*DIJAGNOZA AMERIKE!

Snovidjenja nad zalivom San Francisko

Česlav Miloš
Snoviđenja nad zalivom San Francisko
Česlav Miloš (polj. Czesław Miłosz; Šetejnje, 30. jun 1911 — Krakov, 14. avgust 2004), bio je poljsko—američki pesnik, prozni književnik, esejista i prevodilac. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1980.
*
DIJAGNOZA AMERIKE!


Česlav Miloš
Snoviđenja nad zalivom San Francisko

Snoviđenja nad zalivom San Francisko

kuvar na engleskom jezikuAnja DrulovicTito's CookbookMožemo zamisliti situaciju: godina 1944, bliži se kraj rata, samouvereni Staljin već se oseća kao gospodar sveta koji će se za koju godinu preobratiti u komunističku planetu. Tito će biti tek jedna od figura koju će on, Josif Strašni, pomicati u toj zabavnoj igri. Kavijar i votka su zanosni, ali Tita ne može impresionirati okruženje, moćnik, ni alkohol, on igra svoju igru, a uloga figure ne dolazi u obzir. Da je bio malo usresređeniji, Staljin bi to shvatio još tada u rezidenciji u Bukureštu. Kad je shvatio, već je bilo kasno. Tito je isplanirao niz poteza unapred na brojnim ručkovima i večerama koje je priređivao i na koje je rado odlazio.Kraljevi, šahovi, magnati, režiseri, glumice, niko, pa ni najveće svetske zvezde nisu sedeli za stolom sa Josipom Brozom a da ih nisu fascinirali njegova pojava i nastup. Tito, bleštava scenografija, dobra hrana, vino, dižestiv i cigara na kraju – kakva moćna, zanosna, neodoljiva kombinacija. Naravno, svaki taj obrok je otišao pravo u istoriju, pa je i ovaj kuvar najintrigantnije gastronomsko štivo s kojim sam se susreo.Rene Bakalović

Tito's Cookbook

kuvar na engleskom jeziku
Anja Drulovic
Tito's Cookbook
Možemo zamisliti situaciju: godina 1944, bliži se kraj rata, samouvereni Staljin već se oseća kao gospodar sveta koji će se za koju godinu preobratiti u komunističku planetu. Tito će biti tek jedna od figura koju će on, Josif Strašni, pomicati u toj zabavnoj igri. Kavijar i votka su zanosni, ali Tita ne može impresionirati okruženje, moćnik, ni alkohol, on igra svoju igru, a uloga figure ne dolazi u obzir. Da je bio malo usresređeniji, Staljin bi to shvatio još tada u rezidenciji u Bukureštu. Kad je shvatio, već je bilo kasno. Tito je isplanirao niz poteza unapred na brojnim ručkovima i večerama koje je priređivao i na koje je rado odlazio.
Kraljevi, šahovi, magnati, režiseri, glumice, niko, pa ni najveće svetske zvezde nisu sedeli za stolom sa Josipom Brozom a da ih nisu fascinirali njegova pojava i nastup. Tito, bleštava scenografija, dobra hrana, vino, dižestiv i cigara na kraju – kakva moćna, zanosna, neodoljiva kombinacija. Naravno, svaki taj obrok je otišao pravo u istoriju, pa je i ovaj kuvar najintrigantnije gastronomsko štivo s kojim sam se susreo.
Rene Bakalović


Anja Drulovic
Tito's Cookbook
Titov kuvar (engleski jezik)

Erih fon DenikenErich von DänikenErich Von DanikenSjećanja na budućnostNeriješene zagonetke prošlosti(Sjećanja na budućnost: Neriješene zagonetke prošlosti) je knjiga švicarskog publicista Ericha von Dänikena originalno objavljena 1968. godine, poznata po tome što je popularizirala hipotezu o tzv. drevnim astronautima. Däniken je u knjizi niz arheoloških artefakata širom svijeta protumačio ili kao umjetnički odraz posjeta tehnološki superiorne, odnosno vanzemaljske civilizacije te ustvrdio kako su neki od najpoznatijih objekata iz drevnog doba, uključujući Piramide u Gizi sagradili vanzemaljci ili ljudi pod njihovim vodstvom, s obzirom da drevne kulture nisu raspolagale tehnološkim mogućnostima za njihovu izgradnju. Dänikenova knjiga, koja je izdana u doba kada je javnost širom svijeta počela sumnjati, odnosno odbacivati dotada etablirana shvaćanja te prihvaćati tzv. New Age vjerovanja, postala je međunarodni bestseler. Dvije godine kasnije je snimljen i istoimeni dokumentarni film, koji je postao veliki hit. Nasuprot tome, u redovima etablirane nauke je von Dänikenova knjiga postala predmet žestokog osporavanja, odnosno optužbi da promovira psuedonauku.*Kad se prvi puta pojavila (1968.), knjiga Sjećanja na budućnost naišla je na jak otpor i omalovažavanje kod arheologa i drugih stručnjaka, ali i na još jače oduševljenje kod široke čitateljske publike. Njegove hipoteze da su Zemlju posjetila visokorazvijena bića iz svemira, pa čak i sudjelovala u nastanku homo sapiensa, već je bila poznata iz znanstveno-fantastičnih romana. No Sjećanje na budućnost nije SF roman! Autor ne priča priču već nas upućuje na to gdje bi mogli biti dokazi da su svemirci stvarno boravili na Zemlji… Dokazi su skriveni u arheološkim nalazima, u drevnim legendama i religijama. Jer susret se dogodio davno, u vrijeme osvita čovječanstva.Nedavno, krenuli smo put zvijezda. No bića sa zvijezda već su, tvrdi autor, bila ovdje. Ostali su tragovi sjećanja na njih. Sjećanja i na našu budućnost koja je pred nama.

Sjecanja na buducnost


Erih fon Deniken
Erich von Däniken
Erich Von Daniken
Sjećanja na budućnost
Neriješene zagonetke prošlosti
(Sjećanja na budućnost: Neriješene zagonetke prošlosti) je knjiga švicarskog publicista Ericha von Dänikena originalno objavljena 1968. godine, poznata po tome što je popularizirala hipotezu o tzv. drevnim astronautima. Däniken je u knjizi niz arheoloških artefakata širom svijeta protumačio ili kao umjetnički odraz posjeta tehnološki superiorne, odnosno vanzemaljske civilizacije te ustvrdio kako su neki od najpoznatijih objekata iz drevnog doba, uključujući Piramide u Gizi sagradili vanzemaljci ili ljudi pod njihovim vodstvom, s obzirom da drevne kulture nisu raspolagale tehnološkim mogućnostima za njihovu izgradnju. Dänikenova knjiga, koja je izdana u doba kada je javnost širom svijeta počela sumnjati, odnosno odbacivati dotada etablirana shvaćanja te prihvaćati tzv. New Age vjerovanja, postala je međunarodni bestseler. Dvije godine kasnije je snimljen i istoimeni dokumentarni film, koji je postao veliki hit. Nasuprot tome, u redovima etablirane nauke je von Dänikenova knjiga postala predmet žestokog osporavanja, odnosno optužbi da promovira psuedonauku.
*
Kad se prvi puta pojavila (1968.), knjiga Sjećanja na budućnost naišla je na jak otpor i omalovažavanje kod arheologa i drugih stručnjaka, ali i na još jače oduševljenje kod široke čitateljske publike. Njegove hipoteze da su Zemlju posjetila visokorazvijena bića iz svemira, pa čak i sudjelovala u nastanku homo sapiensa, već je bila poznata iz znanstveno-fantastičnih romana. No Sjećanje na budućnost nije SF roman! Autor ne priča priču već nas upućuje na to gdje bi mogli biti dokazi da su svemirci stvarno boravili na Zemlji… Dokazi su skriveni u arheološkim nalazima, u drevnim legendama i religijama. Jer susret se dogodio davno, u vrijeme osvita čovječanstva.
Nedavno, krenuli smo put zvijezda. No bića sa zvijezda već su, tvrdi autor, bila ovdje. Ostali su tragovi sjećanja na njih. Sjećanja i na našu budućnost koja je pred nama.


Erich Von Daniken
Sjećanja na budućnost
Neriješene zagonetke prošlosti
Erich von Däniken

Sjećanja na budućnost

Rej KonoliBiti Elvis - Elvis Prislibiografija Elvisa Prislija*„Slušati Elvisa prvi put bilo je kao bekstvo iz zatvora. Hvala Bogu što nam je dao Elvisa Preslija.“ Bob DilanBiografija Elvisa Preslija, ikone koja je u potpunosti preobrazila američku kulturu.Div u američkoj popularnoj kulturi, božanstvo u istoriji rokenrola, Elvis Presli je spojio gospel i tradicionalni crnački ritam i bluz sa kantrijem da bi stvorio potpuno nov muzički pravac i nov način da se istakne muška seksualnost, i time raspametio puritansku Ameriku pedesetih godina XX veka.U knjizi Biti Elvis novinar Rej Konoli daje svež pogled na karijeru najvoljenijeg pevača na svetu, smeštajući ga, četrdeset godina nakon njegove smrti, ne samo pod drečava neonska svetla Las Vegasa već i na američki Jug sredinom XX veka. Konoli, koji je intervjuisao Elvisa 1969, predstavlja muzičara koji je iz siromaštva u Tupelu u Misisipiju dostigao neviđenu slavu preko noći, Frenka Sinatru smenio sa trona, a zatim inspirisao Bitlse.Govoreći o muzici, pesmama i koncertima, kao i o njegovom privatnom životu koji će se kasnije potpuno otrgnuti kontroli, služeći se intervjuima sa Džonom Lenonom, Bobom Dilanom, Bi Bi Kingom, Semom Filipsom i Rojem Orbisonom, Konoli je stvorio jedan od najvernijih portreta ovog kulturnog fenomena. Kako stižemo do kraja ovog pronicljivog dela, Elvisova smrt u četrdeset drugoj godini poprima tragičnu boju. Temeljno i bespoštedno, Biti Elvis istražuje neumerenost i nerazumnost koje prate mit o Elvisu, slaveći na kraju njegovu besmrtnost.

Biti Elvis - Elvis Prisli

Rej Konoli
Biti Elvis - Elvis Prisli
biografija Elvisa Prislija
*
„Slušati Elvisa prvi put bilo je kao bekstvo iz zatvora. Hvala Bogu što nam je dao Elvisa Preslija.“ Bob Dilan
Biografija Elvisa Preslija, ikone koja je u potpunosti preobrazila američku kulturu.
Div u američkoj popularnoj kulturi, božanstvo u istoriji rokenrola, Elvis Presli je spojio gospel i tradicionalni crnački ritam i bluz sa kantrijem da bi stvorio potpuno nov muzički pravac i nov način da se istakne muška seksualnost, i time raspametio puritansku Ameriku pedesetih godina XX veka.
U knjizi Biti Elvis novinar Rej Konoli daje svež pogled na karijeru najvoljenijeg pevača na svetu, smeštajući ga, četrdeset godina nakon njegove smrti, ne samo pod drečava neonska svetla Las Vegasa već i na američki Jug sredinom XX veka. Konoli, koji je intervjuisao Elvisa 1969, predstavlja muzičara koji je iz siromaštva u Tupelu u Misisipiju dostigao neviđenu slavu preko noći, Frenka Sinatru smenio sa trona, a zatim inspirisao Bitlse.
Govoreći o muzici, pesmama i koncertima, kao i o njegovom privatnom životu koji će se kasnije potpuno otrgnuti kontroli, služeći se intervjuima sa Džonom Lenonom, Bobom Dilanom, Bi Bi Kingom, Semom Filipsom i Rojem Orbisonom, Konoli je stvorio jedan od najvernijih portreta ovog kulturnog fenomena. Kako stižemo do kraja ovog pronicljivog dela, Elvisova smrt u četrdeset drugoj godini poprima tragičnu boju. 
Temeljno i bespoštedno, Biti Elvis istražuje neumerenost i nerazumnost koje prate mit o Elvisu, slaveći na kraju njegovu besmrtnost.



Rej Konoli
Biti Elvis - Elvis Prisli
biografija Elvisa Prislija

Milomir KragovićDeca olujePriča o odrastanju za jednu noćTUŽNA, osamnaesta godišnjica hrvatske "Oluje" obeležava se i novim romanom Milomira Kragovića "Deca Oluje", u izdanju Kompanije "Novosti", koji je od subote na kioscima u Srbiji, Crnoj Gori i Republici Srpskoj, i već privlači veliku pažnju čitalaca.Ova knjiga donosi potresnu priču o 4. avgustu 1995. godine i progonu srpskog naroda iz Srpske Krajine, a biće predstavljena na današnjoj konferenciji za novinare u Medija centru, u podne. O romanu će govoriti književnik Vanja Bulić, književni kritičar Petar Arbutina, v. d. generalnog direktora i glavnog urednika Kompanije "Novosti" Ratko Dmitrović, kao i sam autor.Roman "Deca Oluje", nosi podnaslov "Priča o odrastanju za jednu noć", i objavljen je u početnom tiražu od 20.000 primeraka. U pitanju je autentično svedočanstvo o patnji, izbegličkoj koloni smrti i sudbinama Krajišnika koji su u jednom danu izgubili sve, osim sećanja. Kragović je građu za knjigu skupljao godinama, koristeći arhive dokumentacionog centra "Veritas", novinske reportaže i intervjue sa stradalnicima. Glavni junak ovog romana je Marko Milojković (u stvarnosti Dragan Mioković), dečak koji je na traktoru dovezao svoju porodicu u Beograd.Ukrstivši imaginaciju i faktografiju, Kragović je sastavio tragičnu hroniku o vremenu kada su ljudi bežali od ljudi, ali i uzbudljivu pripovest koja potvrđuje da na kraju bolnog puta samo ljubav otvara novo poglavlje nade.

Deca oluje

Milomir Kragović
Deca oluje
Priča o odrastanju za jednu noć
TUŽNA, osamnaesta godišnjica hrvatske "Oluje" obeležava se i novim romanom Milomira Kragovića "Deca Oluje", u izdanju Kompanije "Novosti", koji je od subote na kioscima u Srbiji, Crnoj Gori i Republici Srpskoj, i već privlači veliku pažnju čitalaca.
Ova knjiga donosi potresnu priču o 4. avgustu 1995. godine i progonu srpskog naroda iz Srpske Krajine, a biće predstavljena na današnjoj konferenciji za novinare u Medija centru, u podne. O romanu će govoriti književnik Vanja Bulić, književni kritičar Petar Arbutina, v. d. generalnog direktora i glavnog urednika Kompanije "Novosti" Ratko Dmitrović, kao i sam autor.
Roman "Deca Oluje", nosi podnaslov "Priča o odrastanju za jednu noć", i objavljen je u početnom tiražu od 20.000 primeraka. U pitanju je autentično svedočanstvo o patnji, izbegličkoj koloni smrti i sudbinama Krajišnika koji su u jednom danu izgubili sve, osim sećanja. Kragović je građu za knjigu skupljao godinama, koristeći arhive dokumentacionog centra "Veritas", novinske reportaže i intervjue sa stradalnicima. Glavni junak ovog romana je Marko Milojković (u stvarnosti Dragan Mioković), dečak koji je na traktoru dovezao svoju porodicu u Beograd.
Ukrstivši imaginaciju i faktografiju, Kragović je sastavio tragičnu hroniku o vremenu kada su ljudi bežali od ljudi, ali i uzbudljivu pripovest koja potvrđuje da na kraju bolnog puta samo ljubav otvara novo poglavlje nade. 


Milomir Kragović
Deca oluje
Priča o odrastanju za jednu noć

Laza KostićPesme*Izbor pesama Laze Kostića, sto kao i njihov raspored po ciklusima, sačinjen je prema poznatoj Kostićevoj knjizi u izdanju Matice srpske: Pesme, Novi Sad, 1909. Osim nekolikih prigodnih pesama (svih iz poslednjeh ciklusa, Poznice) kao i nekih prevoda, sve pesme iz te knjige donose se i ovde.*Lazar Laza Kostić (Kovilj, 31. januar / 12. februar 1841 — Beč, 26. novembar 1910) bio je srpski erudita. Bavio se književnošću (poezijom i prozom), pravnim naukama, novinarstvom i estetikom. Po obrazovanju je bio doktor pravnih nauka.

Pesme

Laza Kostić
Pesme
*
Izbor pesama Laze Kostića, sto kao i njihov raspored po ciklusima, sačinjen je prema poznatoj Kostićevoj knjizi u izdanju Matice srpske: Pesme, Novi Sad, 1909. Osim nekolikih prigodnih pesama (svih iz poslednjeh ciklusa, Poznice) kao i nekih prevoda, sve pesme iz te knjige donose se i ovde.
*
Lazar Laza Kostić (Kovilj, 31. januar / 12. februar 1841 — Beč, 26. novembar 1910) bio je srpski erudita. Bavio se književnošću (poezijom i prozom), pravnim naukama, novinarstvom i estetikom. Po obrazovanju je bio doktor pravnih nauka.


Laza Kostić
Pesme
Izbor pesama Laze Kostića
Lazar Laza Kostić (Kovilj, 31. januar / 12. februar 1841 — Beč, 26. novembar 1910)

Miodrag BulatovićCrveni petao leti prema nebu Miodrag Bulatović (Okladi, kod Bijelog Polja, 20. februar 1930 — Igalo, 15. mart 1991) bio je srpski pisac i novinar. Važi za jednog od naših najboljih romansijera i najprevođenijih pisaca, iako je status njegove književnosti marginalizovan. Crveni petao leti prema nebu je roman srpskog književnika Miodraga Bulatovića. Prvi put je objavljen u izdanju zagrebačke izdavačke kuće Naprijed 1959. U romanu je stilskim postupcima groteske, folklorizacije i simbolizacije oblikovan zaplet o učesnicima jedne svadbe i sahrane u zabačenom crnogorskom selu. Osnovna imaginativna i značenjska linija romana račva se u dva pravca, po sistemu teze i antiteze koje ne nalaze razrešenje: tezi o ljudskom zlu, niskim strastima i prizemnosti, koje su oličene u figuri đavola, suprostavlja se antiteza o ljudskom idealitetu, dobroti i duševnosti, oličena u simbolu crvenog petla koji uzleće prema nebu. Bulatovićev roman je poznat i po tome što mu je izmakla NIN-ova nagrada kritike za najbolji roman 1959, u godini kada je odlučeno da se ova prestižna nagrada ne dodeli. Naime, dvojica članova žirija, Eli Finci i Zoran Mišić, glasali su da se nagrada dodeli Bulatoviću, dok su Milan Bogdanović, Velibor Gligorić i Borislav Mihajlović odlučili da se nagrada te godine uopšte ne dodeli. Većinski deo žirija je takvu odluku obrazložio tvrdnjom da nijedan roman iz tekuće produkcije nije zadovoljio kriterijume za dodelu. Ovakva tvrdnja je izazvala polemiku među jugoslovenskim intelektualcima. Pojedinci su odluku interepretirali kao političku, jer se Bulatovićev roman sa crnom slikom stvarnosti nije mogao uklopiti u ideološke norme tadašnje države. Danas se „Crveni petao leti prema nebu” smatra značajnim romanom srpske književnosti dvadestog veka, kao i najboljim Bulatovićevim ostvarenjem. Preveden je na dvadesetak jezika, između ostalog i na engleski, francuski, nemački, poljski, japanski, mađarski, češki, slovački, burski, slovenački, švedski, italijanski, hebrejski, turski, holandski, portugalski i dr.

Crveni petao leti prema nebu

Miodrag Bulatović
Crveni petao leti prema nebu

Miodrag Bulatović (Okladi, kod Bijelog Polja, 20. februar 1930 — Igalo, 15. mart 1991) bio je srpski pisac i novinar. Važi za jednog od naših najboljih romansijera i najprevođenijih pisaca, iako je status njegove književnosti marginalizovan.

Crveni petao leti prema nebu je roman srpskog književnika Miodraga Bulatovića. Prvi put je objavljen u izdanju zagrebačke izdavačke kuće Naprijed 1959. U romanu je stilskim postupcima groteske, folklorizacije i simbolizacije oblikovan zaplet o učesnicima jedne svadbe i sahrane u zabačenom crnogorskom selu. Osnovna imaginativna i značenjska linija romana račva se u dva pravca, po sistemu teze i antiteze koje ne nalaze razrešenje: tezi o ljudskom zlu, niskim strastima i prizemnosti, koje su oličene u figuri đavola, suprostavlja se antiteza o ljudskom idealitetu, dobroti i duševnosti, oličena u simbolu crvenog petla koji uzleće prema nebu.

Bulatovićev roman je poznat i po tome što mu je izmakla NIN-ova nagrada kritike za najbolji roman 1959, u godini kada je odlučeno da se ova prestižna nagrada ne dodeli. Naime, dvojica članova žirija, Eli Finci i Zoran Mišić, glasali su da se nagrada dodeli Bulatoviću, dok su Milan Bogdanović, Velibor Gligorić i Borislav Mihajlović odlučili da se nagrada te godine uopšte ne dodeli. Većinski deo žirija je takvu odluku obrazložio tvrdnjom da nijedan roman iz tekuće produkcije nije zadovoljio kriterijume za dodelu. Ovakva tvrdnja je izazvala polemiku među jugoslovenskim intelektualcima. Pojedinci su odluku interepretirali kao političku, jer se Bulatovićev roman sa crnom slikom stvarnosti nije mogao uklopiti u ideološke norme tadašnje države. Danas se „Crveni petao leti prema nebu” smatra značajnim romanom srpske književnosti dvadestog veka, kao i najboljim Bulatovićevim ostvarenjem. Preveden je na dvadesetak jezika, između ostalog i na engleski, francuski, nemački, poljski, japanski, mađarski, češki, slovački, burski, slovenački, švedski, italijanski, hebrejski, turski, holandski, portugalski i dr.


Miodrag Bulatović
Crveni petao leti prema nebu

Branko ĆopićPionirska trilogijaOrlovi rano leteSlavno vojevanjeBitka u zlatnoj dolini*„Orlovi rano lete“ je dečji roman srpskog pisca Branka Ćopića, objavljen 1959. godine. Istoimeni jugoslovenski film koji prati radnju knjige je snimljen 1966. godine.„Slavno vojevanje“ je dečji roman srpskog pisca Branka Ćopića, objavljen 1961. godine. Ovaj roman predstavlja nastavak romana „Orlovi rano lete", a na „Slavno vojevanje“ se nastavlja roman „Bitka u zlatnoj dolini", tako da ova tri romana predstavljaju „Pionirsku trilogiju".„Bitka u zlatnoj dolini“ je dečji roman srpskog pisca Branka Ćopića i treći deo „Pionirske trilogije”, objavljen 1963. godine. Radnja ovog avanturističkog romana, koji je takođe protkan humorom, nastavlja se na radnje prethodna dva dela Trilogije.

Pionirska trilogija

Branko Ćopić
Pionirska trilogija
Orlovi rano lete
Slavno vojevanje
Bitka u zlatnoj dolini
*
„Orlovi rano lete“ je dečji roman srpskog pisca Branka Ćopića, objavljen 1959. godine. Istoimeni jugoslovenski film koji prati radnju knjige je snimljen 1966. godine.
„Slavno vojevanje“ je dečji roman srpskog pisca Branka Ćopića, objavljen 1961. godine. Ovaj roman predstavlja nastavak romana „Orlovi rano lete", a na „Slavno vojevanje“ se nastavlja roman „Bitka u zlatnoj dolini", tako da ova tri romana predstavljaju „Pionirsku trilogiju".
„Bitka u zlatnoj dolini“ je dečji roman srpskog pisca Branka Ćopića i treći deo „Pionirske trilogije”, objavljen 1963. godine. Radnja ovog avanturističkog romana, koji je takođe protkan humorom, nastavlja se na radnje prethodna dva dela Trilogije.


Branko Ćopić
Pionirska trilogija
Orlovi rano lete
Slavno vojevanje
Bitka u zlatnoj dolini

Kazimjež BrandisVaršavske beležnice (1978 - 1984)Povez: tvrdi sa omotomIzdavač: BeogradGodina izdanja: 1988Obim: 334Format: 20 x 13*U ovoj knjizi Brandis istupa kao svedok i posmatrač poljskih kriznih godina, pokazujući da je kriza pogodila poljsku stvaralačku inteligenciju. Redom su postajali `nepodobni` najveći poljski pisci i mislioci, njihove se kjnige nisu mogle štampati u zemlji, njihovo se ime nije moglo pojaviti u štampi, mesta je bilo samo za mediokritete – i slikovito bi se moglo reći da su poljski pisci i stvaraoci protiv svoje volje bili zapali u stanje nestvarnosti, na koju dobrovoljno nisu hteli pristati*Kazimjež Brandis rođen je 1916. u Lodu. Završio je prava na Varšavskom univerzitetu. Za vreme studija bio je član Saveza nezavisne socijalističke omladine. Rat je proveo u Varšavi. Od 1946. do 1950. bio je u redakciji čuvenog nedeljnika "Kovačnica", a pedesetih godina sarađivao je sa "Novom Kulturom". U periodu od 1977. do 1981. Brandis je bio član nelegalnog književnog časopisa "Zapis", zbog čega mu je bilo zabranjeno da bilo šta objavljuje u Poljskoj. U to vreme svoja dela je objavljivao u samizdatu "Nova" i u književnom institutu u Parizu. 1981. godine otputovao je u SAD. Predavao je Poljsku književnost na Kolumbija univerzitetu u Njujorku. Posle dve godine vratio se u Evropu i nastanio u Parizu, gde i sada živi. Brandis je autor romana, pripovedaka, eseja, drama i filmskih novela. Laureat je značajnijih poljskih i stranih nagrada. Njegove knjige prevedene su na sve svetske jezike. Najznačajnija Brandisova dela su: Majka Kruljevih (1957), Pisma Gospođi Z. (1958), Romantičnost (priče, 1960), Odbrana Granade i druge priče (1966), Džoker (1966), Trg (1968), Kako biti voljena (1970), Mala knjiga (1970), Poštanske varijacije (1972), Nestvarnost (1980), Varšavske beleške (1981), Rondo (1982), Meseci (1988) - za ovo delo dobio je nagradu "Ignacio Silone", Umetnost konverzacije (1990) i Zapamćeno (1995), Karakteri i spisi. Prema romanu Samson Andzej Vajda snimio je film 1961; a a roman Majka Kruljevih ekranizovao je Janus Zaorski 1987. godine.

Varsavske beleznice (1978 - 1984)

Kazimjež Brandis
Varšavske beležnice (1978 - 1984)
Povez: tvrdi sa omotom
Izdavač: Beograd
Godina izdanja: 1988
Obim: 334
Format: 20 x 13
*
U ovoj knjizi Brandis istupa kao svedok i posmatrač poljskih kriznih godina, pokazujući da je kriza pogodila poljsku stvaralačku inteligenciju. Redom su postajali `nepodobni` najveći poljski pisci i mislioci, njihove se kjnige nisu mogle štampati u zemlji, njihovo se ime nije moglo pojaviti u štampi, mesta je bilo samo za mediokritete – i slikovito bi se moglo reći da su poljski pisci i stvaraoci protiv svoje volje bili zapali u stanje nestvarnosti, na koju dobrovoljno nisu hteli pristati
*
Kazimjež Brandis rođen je 1916. u Lodu. Završio je prava na Varšavskom univerzitetu. Za vreme studija bio je član Saveza nezavisne socijalističke omladine. Rat je proveo u Varšavi. Od 1946. do 1950. bio je u redakciji čuvenog nedeljnika "Kovačnica", a pedesetih godina sarađivao je sa "Novom Kulturom". U periodu od 1977. do 1981. Brandis je bio član nelegalnog književnog časopisa "Zapis", zbog čega mu je bilo zabranjeno da bilo šta objavljuje u Poljskoj. U to vreme svoja dela je objavljivao u samizdatu "Nova" i u književnom institutu u Parizu. 1981. godine otputovao je u SAD. Predavao je Poljsku književnost na Kolumbija univerzitetu u Njujorku. Posle dve godine vratio se u Evropu i nastanio u Parizu, gde i sada živi. Brandis je autor romana, pripovedaka, eseja, drama i filmskih novela. Laureat je značajnijih poljskih i stranih nagrada. Njegove knjige prevedene su na sve svetske jezike. Najznačajnija Brandisova dela su: Majka Kruljevih (1957), Pisma Gospođi Z. (1958), Romantičnost (priče, 1960), Odbrana Granade i druge priče (1966), Džoker (1966), Trg (1968), Kako biti voljena (1970), Mala knjiga (1970), Poštanske varijacije (1972), Nestvarnost (1980), Varšavske beleške (1981), Rondo (1982), Meseci (1988) - za ovo delo dobio je nagradu "Ignacio Silone", Umetnost konverzacije (1990) i Zapamćeno (1995), Karakteri i spisi. Prema romanu Samson Andzej Vajda snimio je film 1961; a a roman Majka Kruljevih ekranizovao je Janus Zaorski 1987. godine.


Kazimjež Brandis
Varšavske beležnice (1978 - 1984)

Varšavske beležnice (1978 - 1984)

Stefan Mitrov LjubišaPripovijesti crnogorske i primorskeStjepan Mitrov Ljubiša (Budva, 29. februar 1824 — Beč, 23. novembar 1878), bio je srpski pisac i političar iz Paštrovića. Čuven je po svojim jedinstvenim pripovetkama, koje se uopšteno svrstavaju u remek dela srpske književnosti tog vremena. Ove priče su i simbol srpskog preporoda, kako zbog svoje patriotske poruke, tako i zbog toga što su bile temeljna prekretnica u reformi srpskog jezika.Sadržaj: Šćešan MaliKanjoš MacedonovićSkočidjevojkaProdaja patrijaje BrkićaPop Andrović novi ObilićKrađa i prekrađa zvonaGorde ili kalo Crnogorka ljubiProkleti KamSud dobrih ljudiGrabež devojački

Pripovijesti crnogorske i primorske

Stefan Mitrov Ljubiša
Pripovijesti crnogorske i primorske
Stjepan Mitrov Ljubiša (Budva, 29. februar 1824 — Beč, 23. novembar 1878), bio je srpski pisac i političar iz Paštrovića. Čuven je po svojim jedinstvenim pripovetkama, koje se uopšteno svrstavaju u remek dela srpske književnosti tog vremena. Ove priče su i simbol srpskog preporoda, kako zbog svoje patriotske poruke, tako i zbog toga što su bile temeljna prekretnica u reformi srpskog jezika.
Sadržaj:

Šćešan Mali
Kanjoš Macedonović
Skočidjevojka
Prodaja patrijaje Brkića
Pop Andrović novi Obilić
Krađa i prekrađa zvona
Gorde ili kalo Crnogorka ljubi
Prokleti Kam
Sud dobrih ljudi
Grabež devojački


Stefan Mitrov Ljubiša
Pripovijesti crnogorske i primorske

PuškinPisma - Ogledi i zapisi o književnostiPuškin, Aleksandar SergejevičPisma ; Ogledi i zapisi o književnosti / A. S. Puškin ; [izbor Radovan Lalić ; preveo Milorad Živančević ; ilustrovano crtežima Aleksandra Puškina]Jezik srpskiGodina 1979 Aleksandar Sergejevič Puškin (rus. Aleksándr Sergéevič Púškin; Moskva, 6. jun 1799 — Sankt Peterburg, 10. februar 1837) bio je ruski književnik. Mnogi ga smatraju za najboljeg ruskog pesnika i oca moderne ruske književnosti. Puškin je među prvima u Rusiji počeo da piše narodnim jezikom i distancirao se od romantičarske književnosti, popularne u zapadnoj Evropi.Napravio je stil koji je mešao satiru, romantiku i dramu.

Pisma - Ogledi i zapisi o knjizevnosti

Puškin
Pisma - Ogledi i zapisi o književnosti
Puškin, Aleksandar Sergejevič
Pisma ; Ogledi i zapisi o književnosti / A. S. Puškin ; [izbor Radovan Lalić ; preveo Milorad Živančević ; ilustrovano crtežima Aleksandra Puškina]
Jezik srpski
Godina 1979

Aleksandar Sergejevič Puškin (rus. Aleksándr Sergéevič Púškin; Moskva, 6. jun 1799 — Sankt Peterburg, 10. februar 1837) bio je ruski književnik. Mnogi ga smatraju za najboljeg ruskog pesnika i oca moderne ruske književnosti. Puškin je među prvima u Rusiji počeo da piše narodnim jezikom i distancirao se od romantičarske književnosti, popularne u zapadnoj Evropi.Napravio je stil koji je mešao satiru, romantiku i dramu.


Aleksandar Sergejevič Puškin
Pisma - Ogledi i zapisi o književnosti

Pisma - Ogledi i zapisi o književnosti

Aleksa ŠantićPesmeMatica srpska Novi Sad 1984 , tvrd povez, format 12,5 x 19,5 cm , zlatotisak, zaštitni omot, ćirilica, 246 stranaAleksa Šantić (Mostar, 27. maj 1868 — Mostar, 2. februar 1924) bio je srpski pesnik i akademik. Rodom je iz Mostara gde je proveo većinu života i pesničkog stvaralaštva.Rođen je u Mostaru, od oca Rista i majke Mare, gde je proveo većinu života. Otac mu je umro u ranom detinjstvu, pa je živeo u porodici strica Miha zvanog „Adža“. Imao je dva brata, Jeftana i Jakova, i jednu sestru Persu, dok mu je druga sestra, Zorica, umrla još kao beba. Pošto je živeo u trgovačkoj porodici, ukućani nisu imali dovoljno razumevanja za njegov talenat. Završio je trgovačku školu u Trstu i Ljubljani, potom se vratio u Mostar.Iz Trsta se vratio u Mostar 1883. godine i tu zatekao „neobično mrtvilo“, koje je bilo posledica „nedavnog ugušenog hercegovačkog ustanka protiv Osmanskog carstva“, kako piše o njemu Vladimir Ćorović. Bio je „prvo vreme prilično povučen“, vodio knjige u očevoj trgovini i čitao „listove i knjige do kojih je mogao u Mostaru doći“. Nekoliko godina kasnije započeo je svoj književni i društveni rad.Najveća dela stvarao je krajem 19. i početkom 20. veka. Uzori su mu bili srpski pisci Vojislav Ilić i Jovan Jovanović Zmaj, a od stranih je najviše poštovao Hajnriha Hajnea. U njegovim pesmama ima emocionalnog bola, rodoljublja, ljubavne čežnje i prkosa za nacionalno i socijalno ugrožen srpski narod.Godine 1887, postao je saradnik „Goluba“, zatim „Bosanske vile“, „Nove Zete“, „Javora“, „Otadžbine.“ Bio je 1888. osnivač i predsednik Srpskog pevačkog društva „Gusle“, koje uzima za program negovanje pesme i razvijanje nacionalne svesti. Zatim je izabran za prvog potpredsednika mostarskog pododbora „Prosvete“. Godine 1896. kada je pokrenuta „Zora“ bio je jedan od njenih prvih urednika.Aleksa Šantić u društvu pisaca oko 1905. (Sede: Svetozar Ćorović, Simo Matavulj, Aleksa Šantić i Janko Veselinović. Drugi red: Slobodan Jovanović (levo) i Milorad Mitrović (desno). Stoje: Mile Pavlović Krpa, Atanasije Šola, Radoje Domanović, Svetolik Jakšić, Ljubo Oborina, Risto Odavić i Jovan Skerlić.)Godine 1902, otišao je u Ženevu, ali je tamo jedva „izdržao tri nedelje; u naivnoj pesmi „Ja ne mogu ovde“ on je prostosrdačno zavapio kako ne može da podnese tuđinu“. 1907. Mostar ga je izabrao „kao jednog od svoja četiri predstavnika“ za prvu skupštinu Narodne organizacije. 1908. je „počeo da ozbiljno pobolevati, najpre od kamena u bubrezima, a posle, iza Svetskog rata, od toboparalize.“ „Za vreme aneksione krize bio je, sa Svetozarom Ćorovićem i Nikolom Kašikovićem, prebegao u Italiju i stavio se na raspoloženje srpskoj vladi, kao što će to ponoviti i 1912. godine, na početku Balkanskog rata“Kupio je 1910. vilu u Borcima kod Konjica, gde je živeo 1913. godine kada su ga austrougarske vlasti proterale iz Mostara.U toku Prvog svetskog rata zatvoren je kao talac i „u dva puta ponavljanoj parnici“ optuživan zbog svojih pesama. Po završetku rata izabran je u Mostaru za člana Srpskog odbora.Aleksa Šantić (u belom odelu) sa prijateljima iz časopisa SrđZa vreme njegovog života književna kritika je istakla dva „osnovna i jaka“ osećanja u njegovoj poeziji. Prvo osećanje je „žarka ljubav prema svome narodu“. Od početka to osećanje javlja se, uglavnom, u tri vida: kao ponos junačkom prošlošću, kao protest protiv mučne sadašnjosti i kao vera u bolju budućnost do koje će se doći kroz borbu i pobedu koja će predstavljati vaskrsnulu prošlost.Protest protiv mučne sadašnjosti, kao jedan od vidova u kojima se izražava rodoljubivo osećanje, nalazi se često u Šantićevim pesmama. Jedna od njih je ukazivanje na tešku narodnu bedu prouzrokovanu neprijateljskim pljačkanjem - kao, na primer, u pesmi „O, klasje moje“ iz 1910. godine:Svu muku tvoju, napor crna robapoješće silni pri gozbi i piru,a tebi samo, ko psu u sindžiru,baciće mrve... O, sram i grdoba!Drugi iskaz protesta je optuživanje „obeščašćenog i kukavnog doba“. To optuživanje odmereno je prema junačkoj prošlosti i prema zahtevima budućnosti koja je takođe određena junačkom prošlošću. U tom duhu je, na primer, pesma iz 1908. godine koja počinje stihom „Obeščašćeno i kukavno doba“.Šantić je dosta pisao i ljubavnu poeziju, ali ona je kod njega uglavnom setna i odiše čežnjom. Takva je, na primer i pesma Jedna suza:I kobna miso morit me stade:što moja nisi i što smiraj danane nosi meni zvijezde, no jade? Vaj, vjetar huji... a ja mislim na te,I sve te gledam kroz suzu što lije,Gdje bereš slatke, raspukle granate.[a] Aleksa Šantić, srpski pesnik.Tokom života je objavio veliki broj pesama, a od dela se izdvajaju: „Hasanaginica“, „Na starim ognjištima“, „Anđelija“, „Nemanja“ i „Pod maglom“. Najpoznatije njegove pesme su: „Emina“ (1903), „Ne vjeruj“ (1905), „Ostajte ovdje“ (1896), „Pretprazničko veče“ (1910), „Što te nema?“ (1897), „Veče na školju“ (1904), „O klasje moje“ (1910), „Moja otadžbina“ (1908), „Mi znamo sudbu“ (1907), „Boka“ (1906), „Pod krstom“ (1906), „Kovač“ (1905). Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 3. februara 1914.Umro je od tuberkuloze u Mostaru 2. februara 1924.

Aleksa Šantić
Pesme
Matica srpska Novi Sad 1984 , tvrd povez, format 12,5 x 19,5 cm , zlatotisak, zaštitni omot, ćirilica, 246 strana
Aleksa Šantić (Mostar, 27. maj 1868 — Mostar, 2. februar 1924) bio je srpski pesnik i akademik. Rodom je iz Mostara gde je proveo većinu života i pesničkog stvaralaštva.
Rođen je u Mostaru, od oca Rista i majke Mare, gde je proveo većinu života. Otac mu je umro u ranom detinjstvu, pa je živeo u porodici strica Miha zvanog „Adža“. Imao je dva brata, Jeftana i Jakova, i jednu sestru Persu, dok mu je druga sestra, Zorica, umrla još kao beba. Pošto je živeo u trgovačkoj porodici, ukućani nisu imali dovoljno razumevanja za njegov talenat. Završio je trgovačku školu u Trstu i Ljubljani, potom se vratio u Mostar.
Iz Trsta se vratio u Mostar 1883. godine i tu zatekao „neobično mrtvilo“, koje je bilo posledica „nedavnog ugušenog hercegovačkog ustanka protiv Osmanskog carstva“, kako piše o njemu Vladimir Ćorović. Bio je „prvo vreme prilično povučen“, vodio knjige u očevoj trgovini i čitao „listove i knjige do kojih je mogao u Mostaru doći“. Nekoliko godina kasnije započeo je svoj književni i društveni rad.
Najveća dela stvarao je krajem 19. i početkom 20. veka. Uzori su mu bili srpski pisci Vojislav Ilić i Jovan Jovanović Zmaj, a od stranih je najviše poštovao Hajnriha Hajnea. U njegovim pesmama ima emocionalnog bola, rodoljublja, ljubavne čežnje i prkosa za nacionalno i socijalno ugrožen srpski narod.
Godine 1887, postao je saradnik „Goluba“, zatim „Bosanske vile“, „Nove Zete“, „Javora“, „Otadžbine.“ Bio je 1888. osnivač i predsednik Srpskog pevačkog društva „Gusle“, koje uzima za program negovanje pesme i razvijanje nacionalne svesti. Zatim je izabran za prvog potpredsednika mostarskog pododbora „Prosvete“. Godine 1896. kada je pokrenuta „Zora“ bio je jedan od njenih prvih urednika.
Aleksa Šantić u društvu pisaca oko 1905. (Sede: Svetozar Ćorović, Simo Matavulj, Aleksa Šantić i Janko Veselinović. Drugi red: Slobodan Jovanović (levo) i Milorad Mitrović (desno). Stoje: Mile Pavlović Krpa, Atanasije Šola, Radoje Domanović, Svetolik Jakšić, Ljubo Oborina, Risto Odavić i Jovan Skerlić.)
Godine 1902, otišao je u Ženevu, ali je tamo jedva „izdržao tri nedelje; u naivnoj pesmi „Ja ne mogu ovde“ on je prostosrdačno zavapio kako ne može da podnese tuđinu“. 1907. Mostar ga je izabrao „kao jednog od svoja četiri predstavnika“ za prvu skupštinu Narodne organizacije. 1908. je „počeo da ozbiljno pobolevati, najpre od kamena u bubrezima, a posle, iza Svetskog rata, od toboparalize.“ „Za vreme aneksione krize bio je, sa Svetozarom Ćorovićem i Nikolom Kašikovićem, prebegao u Italiju i stavio se na raspoloženje srpskoj vladi, kao što će to ponoviti i 1912. godine, na početku Balkanskog rata“
Kupio je 1910. vilu u Borcima kod Konjica, gde je živeo 1913. godine kada su ga austrougarske vlasti proterale iz Mostara.
U toku Prvog svetskog rata zatvoren je kao talac i „u dva puta ponavljanoj parnici“ optuživan zbog svojih pesama. Po završetku rata izabran je u Mostaru za člana Srpskog odbora.
Aleksa Šantić (u belom odelu) sa prijateljima iz časopisa Srđ
Za vreme njegovog života književna kritika je istakla dva „osnovna i jaka“ osećanja u njegovoj poeziji. Prvo osećanje je „žarka ljubav prema svome narodu“. Od početka to osećanje javlja se, uglavnom, u tri vida: kao ponos junačkom prošlošću, kao protest protiv mučne sadašnjosti i kao vera u bolju budućnost do koje će se doći kroz borbu i pobedu koja će predstavljati vaskrsnulu prošlost.
Protest protiv mučne sadašnjosti, kao jedan od vidova u kojima se izražava rodoljubivo osećanje, nalazi se često u Šantićevim pesmama. Jedna od njih je ukazivanje na tešku narodnu bedu prouzrokovanu neprijateljskim pljačkanjem - kao, na primer, u pesmi „O, klasje moje“ iz 1910. godine:
Svu muku tvoju, napor crna roba
poješće silni pri gozbi i piru,
a tebi samo, ko psu u sindžiru,
baciće mrve... O, sram i grdoba!
Drugi iskaz protesta je optuživanje „obeščašćenog i kukavnog doba“. To optuživanje odmereno je prema junačkoj prošlosti i prema zahtevima budućnosti koja je takođe određena junačkom prošlošću. U tom duhu je, na primer, pesma iz 1908. godine koja počinje stihom „Obeščašćeno i kukavno doba“.
Šantić je dosta pisao i ljubavnu poeziju, ali ona je kod njega uglavnom setna i odiše čežnjom. Takva je, na primer i pesma Jedna suza:
I kobna miso morit me stade:
što moja nisi i što smiraj dana
ne nosi meni zvijezde, no jade?

Vaj, vjetar huji... a ja mislim na te,
I sve te gledam kroz suzu što lije,
Gdje bereš slatke, raspukle granate.[a]

Aleksa Šantić, srpski pesnik.
Tokom života je objavio veliki broj pesama, a od dela se izdvajaju: „Hasanaginica“, „Na starim ognjištima“, „Anđelija“, „Nemanja“ i „Pod maglom“. Najpoznatije njegove pesme su: „Emina“ (1903), „Ne vjeruj“ (1905), „Ostajte ovdje“ (1896), „Pretprazničko veče“ (1910), „Što te nema?“ (1897), „Veče na školju“ (1904), „O klasje moje“ (1910), „Moja otadžbina“ (1908), „Mi znamo sudbu“ (1907), „Boka“ (1906), „Pod krstom“ (1906), „Kovač“ (1905).

Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 3. februara 1914.
Umro je od tuberkuloze u Mostaru 2. februara 1924.


Aleksa Šantić
Pesme
Matica srpska - Novi Sad

Alberto MoravijaLepi život*MORAVIJA Alberto (Alberto Moravia) – italijanski književnik (Rim, 28. XI 1907 – Rim, 26. IX 1990). Pravo mu je prezime Pinkerle (Pincherle). Romanom Ravnodušni ljudi, u kojem je dao smelu analizu moralnog raspada višeg građanskog društva, vrlo mlad je stekao ugled jednog od najboljih i najčitanijih predstavnika savremene italijanske proze. Do rata je napisao novele Lepi život i Spletka i romane Promašene ambicije i Maskarada, u kojem je izvrgao ruglu groteskni lik fašističkog diktatora i visoko društvo, pa je roman bio zabranjen. Posle rata još plodnije nastavlja da obrađuje savremene društvene i moralne probleme: Rimljanka (prevedena na mnoge jezike), Rimske priče (nagrađene najvišom italijanskom književnom nagradom Marcoto), Konformist, Ćoćara (po kojoj je snimljen čuveni film sa Sofijom Loren), Dosada i druga dela. Prevođen je i kod nas. Kraćim romanom Agostino (1944), u kojem toplo prikazuje psihologiju puberteta i krize sazrevanja jednog dečaka, zastupljen je u repertoaru SNP kao pisac originalnog teksta: 1969. je izveden istoimeni balet sa libretom i muzikom Rafaela de Banfilda.*SADRŽAJ:Umorna milosnica, Zločin u tenis klubu, Prikazanje, Bračna ponuda, Bolesnikova zima, Okrutna poseta, Snob, Lepi život, Dosada, Iznenadna smrt, Kraj jednog odnosa

Lepi zivot

Alberto Moravija
Lepi život
*
MORAVIJA Alberto (Alberto Moravia) – italijanski književnik (Rim, 28. XI 1907 – Rim, 26. IX 1990). Pravo mu je prezime Pinkerle (Pincherle). Romanom Ravnodušni ljudi, u kojem je dao smelu analizu moralnog raspada višeg građanskog društva, vrlo mlad je stekao ugled jednog od najboljih i najčitanijih predstavnika savremene italijanske proze. Do rata je napisao novele Lepi život i Spletka i romane Promašene ambicije i Maskarada, u kojem je izvrgao ruglu groteskni lik fašističkog diktatora i visoko društvo, pa je roman bio zabranjen. Posle rata još plodnije nastavlja da obrađuje savremene društvene i moralne probleme: Rimljanka (prevedena na mnoge jezike), Rimske priče (nagrađene najvišom italijanskom književnom nagradom Marcoto), Konformist, Ćoćara (po kojoj je snimljen čuveni film sa Sofijom Loren), Dosada i druga dela. Prevođen je i kod nas. Kraćim romanom Agostino (1944), u kojem toplo prikazuje psihologiju puberteta i krize sazrevanja jednog dečaka, zastupljen je u repertoaru SNP kao pisac originalnog teksta: 1969. je izveden istoimeni balet sa libretom i muzikom Rafaela de Banfilda.
*
SADRŽAJ:
Umorna milosnica, Zločin u tenis klubu, Prikazanje, Bračna ponuda, Bolesnikova zima, Okrutna poseta, Snob, Lepi život, Dosada, Iznenadna smrt, Kraj jednog odnosa


Lepi život

Knut HamsunPan* Pan„Moja nova knjiga će biti veoma lepa; dešava se na severu, jedna strasna ljubavna priča, bez ikakvih polemika, samo ljudi pod drugim nebom. . . “Iz Hamsunovog pisma, oktobra 1893. „Pan“ je najpoznatije Hamsunovo delo i jedan od najvećih ljubavnih romana u svetskoj literaturi. Pored toga, „Pan“ je i himna prirodi severa i severnog leta. Hamsun je rođen u Norveškoj, u malom mestu Lom, i veći deo svog detinjstva i rane mladosti proveo je na krajnjem severu, u oblasti polarnog kruga, gde se i odvija radnja romana „Pan“. Uprkos velikom uspehu romana „Glad“, Hamsun je, ipak, tek sa „Panom“ stekao svetsku slavu, kao najuticajniji pisac koji se ikada pojavio u zemljama severne Evrope.Novi prevod „Pana“ Flavija Rigonata bio je neophodan da još bolje osvetli ovaj najsjajniji biser norveške književnosti. „Nije važno da li pada kiša ili duva vetar; često neka mala radost može da te obuzme u kišni dan i navede te da se negde skloniš i uživaš u svojoj sreći. Stojiš tako i gledaš pravo ispred sebe, tu i tamo se tiho smeješ i osvrćeš se. Na šta li tada misliš? Na čisto okno nekog prozora, sunčev zrak na staklu, prizor nekog potoka, i možda na plavu pukotinu na nebu. Više od toga nije potrebno.“

Knut Hamsun
Pan
*

Pan
„Moja nova knjiga će biti veoma lepa; dešava se na severu, jedna strasna ljubavna priča, bez ikakvih polemika, samo ljudi pod drugim nebom. . . “
Iz Hamsunovog pisma, oktobra 1893.

„Pan“ je najpoznatije Hamsunovo delo i jedan od najvećih ljubavnih romana u svetskoj literaturi. Pored toga, „Pan“ je i himna prirodi severa i severnog leta. Hamsun je rođen u Norveškoj, u malom mestu Lom, i veći deo svog detinjstva i rane mladosti proveo je na krajnjem severu, u oblasti polarnog kruga, gde se i odvija radnja romana „Pan“.

Uprkos velikom uspehu romana „Glad“, Hamsun je, ipak, tek sa „Panom“ stekao svetsku slavu, kao najuticajniji pisac koji se ikada pojavio u zemljama severne Evrope.
Novi prevod „Pana“ Flavija Rigonata bio je neophodan da još bolje osvetli ovaj najsjajniji biser norveške književnosti.

„Nije važno da li pada kiša ili duva vetar; često neka mala radost može da te obuzme u kišni dan i navede te da se negde skloniš i uživaš u svojoj sreći. Stojiš tako i gledaš pravo ispred sebe, tu i tamo se tiho smeješ i osvrćeš se. Na šta li tada misliš? Na čisto okno nekog prozora, sunčev zrak na staklu, prizor nekog potoka, i možda na plavu pukotinu na nebu. Više od toga nije potrebno.“


Knut Hamsun
Pan
„Pan“ je najpoznatije Hamsunovo delo i jedan od najvećih ljubavnih romana u svetskoj literaturi.

Uroš JečmenicaZlatni prah*Zlatni prah: Antologija anegdota o znamenitim ličnostima jeste antologijsko delo Uroša Ječmenice, koje predstavlja zbirku anegdota iz života značajnih istorijskih ličnosti. Objavljena je 2018. godine u izdanju Službenog glasnik.Uroš Ječmenica (1929) je srpski istraživač i sakupljač značajnih ostvarenja iz srpske kulturne baštine.Antologija obuhvata kratke anegdote iz života preko 400 znamenitih istorijskih ličnosti, koje su poređane hronološki u dva poglavlja - o ličnostima iz svetske i domaće istorije. Među ličnostima u antologiji, nalaze se krunisane glave, antički filozofi, književnici, glumci, pevači, političari, naučnici...*Anegdote o znamenitim ličnostima iz sveta: Anakars, Pizistrat, Kir Veliki, Darije I, Leonida, Aristid, Temistokle, Zenon, Evripid, Sokrat, Antisten, Agesilaj, Platon, Diogen, Fokion, Anaksimen, Demosten, Aristotel, Antigon, Filip Makedonski, Menekrat iz Sirakuze, Aleksandar Veliki, Pir, Arhimed iz Sirakuze, Marko Tulije Ciceron, Gaj Julije Cezar, Marko Junije Brut, Oktavijan Avgust, Kaligula, Gaj Plinije Stariji, Lucije Domicije Neron, Marko Aurelije, Džingis-kan, Henri IV, Jovanka Orleanka, Leonardo da Vinči, Mikelanđelo Buonaroti, Tomas Mor, Rafael Santi, Fransoa I, Henri VIII, Ivan Vasiljevič Grozni, Anri IV, Frensis Bejkon, Vilijam Šekspir, Galileo Galilej, Fransoa Basompjer, Oliver Kromvel, Vanzerade, Žan Batist Molijer, Blez Paskal, Kristina od Švedske, Čarls II Stjuart, Gijom Botri, Bernar Fontinel, Petar Veliki, Šarl Monteskje, Meri Montegju, Luj XIV, Isak Njutn, Džonatan Svift, Džozef Adison, Lord Česterfild, Fransoa Mari Arue Volter, Bendžamin Frenklin, Luj XV, Fridrih II Veliki, Katarina Velika, Klod Luj Bertole, Žan Žak Ruso, Madam Pompadur, Đakomo Kazanova, Džordž Vašington, Belžard, Josif II, Žorž Danton, Imanuel Kant, Luj XVI, Luj XVIII, Horejšio Nelson, Aleksandar Vasiljevič Suvorov, Majer Rotšild, Šarl Moris Taleran, Mihail Ilarionovič Kutuzov, Johan Volfgang Gete, Napoleon Bonaparta, Džordž Gordon Bajron, Artur Šopenhauer, Fridrih Vilhelm III, Valter Skot, Gustaf IV Adolf, Hajnrih Hajne, Aleksandar I, Volfgang Amadeus Mocart, Ludvig van Betoven, Pjer Beranže, Nikolaj I, Aleksandar Sergejevič Puškin, Onore de Balzak, Đoakino Rosini, Feliks Mendelson, Mihail Vasiljevič Ostrogradski, Bendžamin Dizraeli, Hans Kristijan Andersen, Aleksandar II, Čarls Darvin, Rihard Vagner, Osman-paša Kazanac, Oto fon Bizmark, Johanes Brams, Abraham Linkoln, Čarls Dikens, Fjodor Mihajlovič Dostojevski, Lav Nikolajevič Tolstoj, Šarl Bodler, Kamilo Kavur, Berkli Hil, Aleksandar Dima Otac, Aleksandar Dima Sin, Džejms Džul, Džejms Klerk Maksvel, Aleksandar Porfirijevič Borodin, Georgij Vasiljevič Čičerin, Aleksandar Agasiz, Mark Tven, Endru Karnegi, Džejms Bros, Oskar Vajld, Romen Rolan, Henri Ford, Fjodor Nikolajevič Pljevako, Vilijam Tomson (Lord Kalvin), Ogist Roden, Robert Koh, Boleslav Prus, Tomas Edison, Đorđo Sonino, Džozef Pulicer, Sofija Kovalevski, Vilhelm Ostvald, Paul Erlih, Đakomo Pučini, Albert Ajnštajn, Anatol Franc, Žorž Klemanso, Sara Bernar, Aristid Brijan, Eduard Erio, Kalvin Kulidž, Ivan Aleksandravič Bunjin, Tristan Bernar, Luiđi Pirandelo, Stenli Boldvin, Benedeto Kročo, David Hilbert, Žorž Fejdo, Johan Avgust Strindberg, Sigmund Frojd, Dejvid Lojd Džordž, Kristijan X, Pjer Veber, Pol Klodel, Klement Atli, Ferenc Molnar, Artur Šnabel, Aleksander Fleming, Alfonso XIII, Čarli Čaplin, Ernest Hemingvej, Alfred Hičkok, Maćaš Rakoši, Pablo Pikaso, Fransoa Morijak, Ber Gurion David, Isak Ben Cvi, Francisko Franko, Bernard Montgomeri, Frenklin Delano Ruzvelt, Igor Stravinski, Enriko Karuzo, Dvajt Ajzenhauer, Moris Ševalije, Artur Rubištajn, Andre Segovija, Šarl de Gol, Vinston Čerčil, Bernard Šo, Josif Visarionovič Džugašvili Staljin, Fjodor Ivanovič Šaljapin, Somerset Mom, Ana Pavlovna, Viki Baul, Samuil Jakovljevič Maršak, Anri de Monterlan, Ernest Teziger, Lord Biverbruk, Agata Kristi, Rebeka Vest, Golda Meir, Perl Bak, Đerđ Lukač, Nils Bor, Dino Sergio Pitagrili, Oldos Haksli, Luis Majlstoun, kralj Džordž VI, Norbert Viner, Nikita Sergejevič Hruščov, Torton Vajlder, Luis Bunjuel, Žan Frederik Žolio, Salvador Dali, Džordž Dafek, Antonjin Novotni, Jaša Bakov, Leonid Brežnjev, Orson Vels, Marlen Ditrih, Fernandel (Konstantin Fernand), Bruno Krajski, Federiko Felini, Ričard Barton, Žilber Beko, Reks Harison, Piter Selers, Džeri Luis, Moro Đaferi, Sergej Koroljov, Džon Vejn, Simon Sinjore, Piter Justinov, Brižit Bardo, Harold Vilson, Marlon Brando, Franc Jozef Štraus, Gregor Pjatigorski, Kristijan Dior, Tino Rosi, Marlekur Ladislav, Bari Brustrom, Vili Brant, Iv Montan, Zazi Gavor, Din Martin, Mišel Morgan, Antoan Blonden, Alber Biron, Žana Moro, Merilin Monro, Andre Preven, Madlen Olbrajt, Džulijen Altman, Semjuel Bronštajn, Aleksandar Freta, Mihail Sergejevič Gorbačov, Lučano Pavaroti, Mik Džeger, Čarls Klejton, Leonard Lajone, Peter Askurti, Žan Pol Belmondo, Bernar Bife, Šarl Aznavur (Aznavurijan);Anegdote i zapisi o znamenitim domaćim ličnostima: Stefan Nemanja, Stefan Dušan Silni, Marko Kraljević, Ivan Crnojević, Karađorđe Petrović, Dositej Obradović, Vuk Stefanović Karadžić, Miloš Obrenović, Hajduk Veljko Petrović, Jovan Despotović (Zeka Buljubaša), Stevan Sinđelić, Tanasko Rajić, Joakim Vujić, Đura Daničić, Branko Radičević, Šćepan Mali, Georgije Hranislav, Smail-aga, Sima Milutinović Sarajlija, Petar Petrović Njegoš, Miša Anastasijević, Ilija Garašanin, Mihailo Obrenović, Ljubomir Nenadović, Milica Stojadinović Srpkinja, Josif Pančić, Đura Jakšić, Marko Miljanov, Nikola I Petrović, Stjepan Mitrov Ljubiša, Petar I Karađorđević, vojvoda Stepa Stepanović, vojvoda Živojin Mišić, Živojin Bacić, major Kosta Todorović, princ Đorđe Karađorđević, Aleksandar Karađorđević, poručnik Stanojlo, Danilo Petrović, Milovan Glišić, Jovan Sterija Popović, Pavle Simić, Nikac od Rovina, Milutin Grujić, Georgije Branković, Milan Kakaši, Jovan Jovanović Zmaj, Laza Kostić, Nikola Pašić, Laza Paču, Vladan Đorđević, Giga Geršić, Milenko Vesnić, Stevan Stojanović Mokranjac, Gavrilo Princip, Milan Obrenović, Aleksandar Obrenović, Stevan Sremac, Janko Veselinović, Branislav Nušić, Mihajlo Petrović - Mika Alas, Nikola Tesla, Borislav Stanković, Jovan Dučić, Milan Rakić, Radoje Domanović, Vojislav Ilić, Čiča Ilija Stanojević, Antun Gustav Matoš, Gustav Krklec, Milorad Mitrović, Milorad Petrović. Aleksa Šantić, Avgustin Tin Ujević, Dobrica Milutinović, prota Milan Đurić, Sima Pandurović, Jovan Skerlić, Stanislav Vinaver, Nikolaj Velimirović, Miloš Crnjanski, Veljko Petrović, Ivan Đaja, Aleksa Lekso Saičić, Milutin Bojić, Branko Ćopić, Aleksandar Belić, Raško Dimitrijević, Miloš Đurić, prota Milan Smiljanić, Strahinja Borisavljević, Miladin Ostojić, Ivo Andrić, dr Radomir Lukić, Milan Stepanović Matroz, Dušan Radović, Desanka Maksimović, Borislav Mihajlović Mihiz, Danilo Kiš, Jovan Živanović, Josip Broz Tito, Meša Selimović, Brana Crnčević, Miroslav Mika Antić, Branko Miljković, Branko V. Radičević, Banjo Šaranović, Duško Trifunović, Matija Bećković, Mirko Novović, Novo Vuković.*

Zlatni prah

Uroš Ječmenica
Zlatni prah
*
Zlatni prah: Antologija anegdota o znamenitim ličnostima jeste antologijsko delo Uroša Ječmenice, koje predstavlja zbirku anegdota iz života značajnih istorijskih ličnosti. Objavljena je 2018. godine u izdanju Službenog glasnik.
Uroš Ječmenica (1929) je srpski istraživač i sakupljač značajnih ostvarenja iz srpske kulturne baštine.
Antologija obuhvata kratke anegdote iz života preko 400 znamenitih istorijskih ličnosti, koje su poređane hronološki u dva poglavlja - o ličnostima iz svetske i domaće istorije. Među ličnostima u antologiji, nalaze se krunisane glave, antički filozofi, književnici, glumci, pevači, političari, naučnici...
*
Anegdote o znamenitim ličnostima iz sveta: Anakars, Pizistrat, Kir Veliki, Darije I, Leonida, Aristid, Temistokle, Zenon, Evripid, Sokrat, Antisten, Agesilaj, Platon, Diogen, Fokion, Anaksimen, Demosten, Aristotel, Antigon, Filip Makedonski, Menekrat iz Sirakuze, Aleksandar Veliki, Pir, Arhimed iz Sirakuze, Marko Tulije Ciceron, Gaj Julije Cezar, Marko Junije Brut, Oktavijan Avgust, Kaligula, Gaj Plinije Stariji, Lucije Domicije Neron, Marko Aurelije, Džingis-kan, Henri IV, Jovanka Orleanka, Leonardo da Vinči, Mikelanđelo Buonaroti, Tomas Mor, Rafael Santi, Fransoa I, Henri VIII, Ivan Vasiljevič Grozni, Anri IV, Frensis Bejkon, Vilijam Šekspir, Galileo Galilej, Fransoa Basompjer, Oliver Kromvel, Vanzerade, Žan Batist Molijer, Blez Paskal, Kristina od Švedske, Čarls II Stjuart, Gijom Botri, Bernar Fontinel, Petar Veliki, Šarl Monteskje, Meri Montegju, Luj XIV, Isak Njutn, Džonatan Svift, Džozef Adison, Lord Česterfild, Fransoa Mari Arue Volter, Bendžamin Frenklin, Luj XV, Fridrih II Veliki, Katarina Velika, Klod Luj Bertole, Žan Žak Ruso, Madam Pompadur, Đakomo Kazanova, Džordž Vašington, Belžard, Josif II, Žorž Danton, Imanuel Kant, Luj XVI, Luj XVIII, Horejšio Nelson, Aleksandar Vasiljevič Suvorov, Majer Rotšild, Šarl Moris Taleran, Mihail Ilarionovič Kutuzov, Johan Volfgang Gete, Napoleon Bonaparta, Džordž Gordon Bajron, Artur Šopenhauer, Fridrih Vilhelm III, Valter Skot, Gustaf IV Adolf, Hajnrih Hajne, Aleksandar I, Volfgang Amadeus Mocart, Ludvig van Betoven, Pjer Beranže, Nikolaj I, Aleksandar Sergejevič Puškin, Onore de Balzak, Đoakino Rosini, Feliks Mendelson, Mihail Vasiljevič Ostrogradski, Bendžamin Dizraeli, Hans Kristijan Andersen, Aleksandar II, Čarls Darvin, Rihard Vagner, Osman-paša Kazanac, Oto fon Bizmark, Johanes Brams, Abraham Linkoln, Čarls Dikens, Fjodor Mihajlovič Dostojevski, Lav Nikolajevič Tolstoj, Šarl Bodler, Kamilo Kavur, Berkli Hil, Aleksandar Dima Otac, Aleksandar Dima Sin, Džejms Džul, Džejms Klerk Maksvel, Aleksandar Porfirijevič Borodin, Georgij Vasiljevič Čičerin, Aleksandar Agasiz, Mark Tven, Endru Karnegi, Džejms Bros, Oskar Vajld, Romen Rolan, Henri Ford, Fjodor Nikolajevič Pljevako, Vilijam Tomson (Lord Kalvin), Ogist Roden, Robert Koh, Boleslav Prus, Tomas Edison, Đorđo Sonino, Džozef Pulicer, Sofija Kovalevski, Vilhelm Ostvald, Paul Erlih, Đakomo Pučini, Albert Ajnštajn, Anatol Franc, Žorž Klemanso, Sara Bernar, Aristid Brijan, Eduard Erio, Kalvin Kulidž, Ivan Aleksandravič Bunjin, Tristan Bernar, Luiđi Pirandelo, Stenli Boldvin, Benedeto Kročo, David Hilbert, Žorž Fejdo, Johan Avgust Strindberg, Sigmund Frojd, Dejvid Lojd Džordž, Kristijan X, Pjer Veber, Pol Klodel, Klement Atli, Ferenc Molnar, Artur Šnabel, Aleksander Fleming, Alfonso XIII, Čarli Čaplin, Ernest Hemingvej, Alfred Hičkok, Maćaš Rakoši, Pablo Pikaso, Fransoa Morijak, Ber Gurion David, Isak Ben Cvi, Francisko Franko, Bernard Montgomeri, Frenklin Delano Ruzvelt, Igor Stravinski, Enriko Karuzo, Dvajt Ajzenhauer, Moris Ševalije, Artur Rubištajn, Andre Segovija, Šarl de Gol, Vinston Čerčil, Bernard Šo, Josif Visarionovič Džugašvili Staljin, Fjodor Ivanovič Šaljapin, Somerset Mom, Ana Pavlovna, Viki Baul, Samuil Jakovljevič Maršak, Anri de Monterlan, Ernest Teziger, Lord Biverbruk, Agata Kristi, Rebeka Vest, Golda Meir, Perl Bak, Đerđ Lukač, Nils Bor, Dino Sergio Pitagrili, Oldos Haksli, Luis Majlstoun, kralj Džordž VI, Norbert Viner, Nikita Sergejevič Hruščov, Torton Vajlder, Luis Bunjuel, Žan Frederik Žolio, Salvador Dali, Džordž Dafek, Antonjin Novotni, Jaša Bakov, Leonid Brežnjev, Orson Vels, Marlen Ditrih, Fernandel (Konstantin Fernand), Bruno Krajski, Federiko Felini, Ričard Barton, Žilber Beko, Reks Harison, Piter Selers, Džeri Luis, Moro Đaferi, Sergej Koroljov, Džon Vejn, Simon Sinjore, Piter Justinov, Brižit Bardo, Harold Vilson, Marlon Brando, Franc Jozef Štraus, Gregor Pjatigorski, Kristijan Dior, Tino Rosi, Marlekur Ladislav, Bari Brustrom, Vili Brant, Iv Montan, Zazi Gavor, Din Martin, Mišel Morgan, Antoan Blonden, Alber Biron, Žana Moro, Merilin Monro, Andre Preven, Madlen Olbrajt, Džulijen Altman, Semjuel Bronštajn, Aleksandar Freta, Mihail Sergejevič Gorbačov, Lučano Pavaroti, Mik Džeger, Čarls Klejton, Leonard Lajone, Peter Askurti, Žan Pol Belmondo, Bernar Bife, Šarl Aznavur (Aznavurijan);
Anegdote i zapisi o znamenitim domaćim ličnostima: Stefan Nemanja, Stefan Dušan Silni, Marko Kraljević, Ivan Crnojević, Karađorđe Petrović, Dositej Obradović, Vuk Stefanović Karadžić, Miloš Obrenović, Hajduk Veljko Petrović, Jovan Despotović (Zeka Buljubaša), Stevan Sinđelić, Tanasko Rajić, Joakim Vujić, Đura Daničić, Branko Radičević, Šćepan Mali, Georgije Hranislav, Smail-aga, Sima Milutinović Sarajlija, Petar Petrović Njegoš, Miša Anastasijević, Ilija Garašanin, Mihailo Obrenović, Ljubomir Nenadović, Milica Stojadinović Srpkinja, Josif Pančić, Đura Jakšić, Marko Miljanov, Nikola I Petrović, Stjepan Mitrov Ljubiša, Petar I Karađorđević, vojvoda Stepa Stepanović, vojvoda Živojin Mišić, Živojin Bacić, major Kosta Todorović, princ Đorđe Karađorđević, Aleksandar Karađorđević, poručnik Stanojlo, Danilo Petrović, Milovan Glišić, Jovan Sterija Popović, Pavle Simić, Nikac od Rovina, Milutin Grujić, Georgije Branković, Milan Kakaši, Jovan Jovanović Zmaj, Laza Kostić, Nikola Pašić, Laza Paču, Vladan Đorđević, Giga Geršić, Milenko Vesnić, Stevan Stojanović Mokranjac, Gavrilo Princip, Milan Obrenović, Aleksandar Obrenović, Stevan Sremac, Janko Veselinović, Branislav Nušić, Mihajlo Petrović - Mika Alas, Nikola Tesla, Borislav Stanković, Jovan Dučić, Milan Rakić, Radoje Domanović, Vojislav Ilić, Čiča Ilija Stanojević, Antun Gustav Matoš, Gustav Krklec, Milorad Mitrović, Milorad Petrović. Aleksa Šantić, Avgustin Tin Ujević, Dobrica Milutinović, prota Milan Đurić, Sima Pandurović, Jovan Skerlić, Stanislav Vinaver, Nikolaj Velimirović, Miloš Crnjanski, Veljko Petrović, Ivan Đaja, Aleksa Lekso Saičić, Milutin Bojić, Branko Ćopić, Aleksandar Belić, Raško Dimitrijević, Miloš Đurić, prota Milan Smiljanić, Strahinja Borisavljević, Miladin Ostojić, Ivo Andrić, dr Radomir Lukić, Milan Stepanović Matroz, Dušan Radović, Desanka Maksimović, Borislav Mihajlović Mihiz, Danilo Kiš, Jovan Živanović, Josip Broz Tito, Meša Selimović, Brana Crnčević, Miroslav Mika Antić, Branko Miljković, Branko V. Radičević, Banjo Šaranović, Duško Trifunović, Matija Bećković, Mirko Novović, Novo Vuković.
*


Marko MladenovićDrugo ubistvo Zorana ĐinđićaMarko Mladenović je bio profesor Pravnog fakulteta u Beogradu na predmetima Porodično pravo i Sociologija porodice. Bio je direktor Instituta za socijalnu politiku i Instituta za pravne i društvene nauke Pravnog fakulteta u Beogradu. Učestvovao je u osnivanju Gerontološkog, Defektološkog fakulteta i odgovarajućih instituta. Osnivač je smera za socijalni rad i socijalnu politiku na Fakultetu političkih nauka u Beogradu. Na ovom smeru predavao je Porodično pravo, Sociologiju porodice i Društvenu zaštitu porodice. Preminuo je 10. marta 2014. godine.*Zoran Đinđić (Bosanski Šamac, 1. avgusta 1952 — Beograd, 12. mart 2003) bio je srpski političar i filozof. Bio je dugogodišnji predsednik Demokratske stranke, gradonačelnik Beograda (1997) i predsednik Vlade Republike Srbije (2001—2003).Na stepeništu zgrade sedišta Vlade Srbije u Beogradu 12. marta 2003. godine oko 12:30 predsednik Vlade Zoran Đinđić pogođen je metkom koji je prošao kroz njegovo srce i brzo je odveden u bolnicu, ali njegova smrt proglašena je jedan čas kasnije, "u 13:30 na operacionom stolu Urgentnog centra"

Drugo ubistvo Zorana Djindjica

Marko Mladenović
Drugo ubistvo Zorana Đinđića
Marko Mladenović je bio profesor Pravnog fakulteta u Beogradu na predmetima Porodično pravo i Sociologija porodice. Bio je direktor Instituta za socijalnu politiku i Instituta za pravne i društvene nauke Pravnog fakulteta u Beogradu. Učestvovao je u osnivanju Gerontološkog, Defektološkog fakulteta i odgovarajućih instituta. Osnivač je smera za socijalni rad i socijalnu politiku na Fakultetu političkih nauka u Beogradu. Na ovom smeru predavao je Porodično pravo, Sociologiju porodice i Društvenu zaštitu porodice. Preminuo je 10. marta 2014. godine.
*
Zoran Đinđić (Bosanski Šamac, 1. avgusta 1952 — Beograd, 12. mart 2003) bio je srpski političar i filozof. Bio je dugogodišnji predsednik Demokratske stranke, gradonačelnik Beograda (1997) i predsednik Vlade Republike Srbije (2001—2003).
Na stepeništu zgrade sedišta Vlade Srbije u Beogradu 12. marta 2003. godine oko 12:30 predsednik Vlade Zoran Đinđić pogođen je metkom koji je prošao kroz njegovo srce i brzo je odveden u bolnicu, ali njegova smrt proglašena je jedan čas kasnije, "u 13:30 na operacionom stolu Urgentnog centra"


Zoran Đinđić
Marko Mladenović
Drugo ubistvo Zorana Đinđića

Istraži sve knjige

Prošetajte se našim pretraživačem bajkovitim predelima stare knjige, prođite kroz šumarke i livade polovne knjige, idite potokom retke knjige do izvora antikvarne knjige.

Prolom

Vreme stida i zločina

Snoviđenja nad zalivom San Francisko

Tito's Cookbook

Sjećanja na budućnost

Biti Elvis - Elvis Prisli

Deca oluje

Pesme

Crveni petao leti prema nebu

Pionirska trilogija

Varšavske beležnice (1978 - 1984)

Pripovijesti crnogorske i primorske

Pisma - Ogledi i zapisi o književnosti

Pesme

Lepi život

Pan

Zlatni prah

Drugo ubistvo Zorana Đinđića