AristotelRasprava o dušiO duši je glavna rasprava koju je napisao Aristotel c. 350 pne. Njegova diskusija se usredsređuje na vrste duša koje poseduju različite vrste živih bića, koje se razlikuju po različitim operacijama.Aristotelovo shvatanje "duše" :"Duša se prevashodno sastoji u onome na temelju čega živimo, osećamo i mislimo. Zbog toga je duša pojam i forma, a ne materija i supstrat. Supstanciju, naime, kao što je rečeno, razumevamo trojako - kao formu, materiju i kao spoj jednog i drugog.Od toga materija predstavlja mogućnost, a forma entelehiju. Budući da se živo biće sastoji iz jednog i drugog, to telo ne predstavlja entelehiju duše, nego je duša entelehija tela. Zato ispravno pretpostavljaju oni kojima se čini da nema duše bez tela, niti tela bez duše.Ona doista nije telo nego nešto (deo) od tela, zbog čega i jeste u telu, i to u telu određene vrste, a ne u onakvom telu kao što su je prethodnici [Aristotel misli na Pitagorejce] uklopili, bez pobližeg određenja u koje i kakvo telo, mada je očigledno da ma koja stvar ne prima ma koji sadržaj. To je u skladu sa zdravim razumom. Entelehija svake stvari prirodno se, naime, ostvaruje utoliko što je ta stvar u mogućnosti i u odgovarajućoj materiji..."

Rasprava o dusi

Aristotel
Rasprava o duši
O duši je glavna rasprava koju je napisao Aristotel c. 350 pne. Njegova diskusija se usredsređuje na vrste duša koje poseduju različite vrste živih bića, koje se razlikuju po različitim operacijama.
Aristotelovo shvatanje "duše" :"Duša se prevashodno sastoji u onome na temelju čega živimo, osećamo i mislimo. Zbog toga je duša pojam i forma, a ne materija i supstrat. Supstanciju, naime, kao što je rečeno, razumevamo trojako - kao formu, materiju i kao spoj jednog i drugog.
Od toga materija predstavlja mogućnost, a forma entelehiju. Budući da se živo biće sastoji iz jednog i drugog, to telo ne predstavlja entelehiju duše, nego je duša entelehija tela. Zato ispravno pretpostavljaju oni kojima se čini da nema duše bez tela, niti tela bez duše.
Ona doista nije telo nego nešto (deo) od tela, zbog čega i jeste u telu, i to u telu određene vrste, a ne u onakvom telu kao što su je prethodnici [Aristotel misli na Pitagorejce] uklopili, bez pobližeg određenja u koje i kakvo telo, mada je očigledno da ma koja stvar ne prima ma koji sadržaj. To je u skladu sa zdravim razumom. Entelehija svake stvari prirodno se, naime, ostvaruje utoliko što je ta stvar u mogućnosti i u odgovarajućoj materiji..."


Aristotel
Rasprava o duši
O duši je glavna rasprava koju je napisao Aristotel c. 350 pne. Njegova diskusija se usredsređuje na vrste duša...


Rasprava o duši

Fridrih EngelsDijalektika prirodeKroz čitav svoj život Marx i Engels pažljivo su pratili razvitak prirodnih nauka. Filozofski uopćavali njihove rezultate 1 orvjetljavali ih s gledišta teorije dijalektičkog materijalizma. Pitanja teoretske prirodne nauke zauzimaju vidno mjesto u ako važnom djelu marksističke literature kao sto je Engelsov Anti-Dühringe… u kojem su opsežno izloženi sastavni dijelovi marksističke teorije. Mnogobrojne opaske o problemima prirod nih nauka nalazimo u čitavom nizu drugih Marxovih i Engelsovih djela. Među njima i u glavnom Marxovom djelu – Kapitalu.Pitanjima prirodnih nauka posvećena je također velika pažnja u korespondenciji Marxa i Engelsa. Ali najopsežnije su razrađena pitanja koja se tiču svih važnijih grana prirodnih nauka i matematike u Dijalektici prirode, nedovršenom, ali po bogatstvu misli izvanrednom Engelsovom djelu, na kojem je Engels radio tijesno povezan s Marxom.Iz korespondencije s Marxom vidi se da je Engels već godine 1873 odlučio da napiše veće djelo o dijalektici u prirodi. U pismu od 30. maja 1873. Engels saopćava Marxu svoje misli o prirodnim naukama. Tu je on već formulirao tri centralne ideje svoje Dijalektike prirode:1) nerazdvojivost materije i kretanja (kretanje kao oblik postojanja materije);2) kvalitativne razlike oblika kretanja i različite nauke koje ih proučavaju (mehanika fizika kemija biologija);3) dijalektički prijelaz jednog oblika kretanja u drugi i, u skladu s tim, jedne nauke u drugu Pismo završava primjedbom da je za razrađivanje tih misli po trebno mnogo vremena«.Sadržaj ovog pisma gotovo je identičan s jednim od fragmenata koji ulaze u Dijalektiku prirode…

Dijalektika prirode

Fridrih Engels
Dijalektika prirode
Kroz čitav svoj život Marx i Engels pažljivo su pratili razvitak prirodnih nauka. Filozofski uopćavali njihove rezultate 1 orvjetljavali ih s gledišta teorije dijalektičkog materijalizma. Pitanja teoretske prirodne nauke zauzimaju vidno mjesto u ako važnom djelu marksističke literature kao sto je Engelsov Anti-Dühringe… u kojem su opsežno izloženi sastavni dijelovi marksističke teorije. Mnogobrojne opaske o problemima prirod nih nauka nalazimo u čitavom nizu drugih Marxovih i Engelsovih djela. Među njima i u glavnom Marxovom djelu – Kapitalu.
Pitanjima prirodnih nauka posvećena je također velika pažnja u korespondenciji Marxa i Engelsa. Ali najopsežnije su razrađena pitanja koja se tiču svih važnijih grana prirodnih nauka i matematike u Dijalektici prirode, nedovršenom, ali po bogatstvu misli izvanrednom Engelsovom djelu, na kojem je Engels radio tijesno povezan s Marxom.
Iz korespondencije s Marxom vidi se da je Engels već godine 1873 odlučio da napiše veće djelo o dijalektici u prirodi. U pismu od 30. maja 1873. Engels saopćava Marxu svoje misli o prirodnim naukama. Tu je on već formulirao tri centralne ideje svoje Dijalektike prirode:
1) nerazdvojivost materije i kretanja (kretanje kao oblik postojanja materije);
2) kvalitativne razlike oblika kretanja i različite nauke koje ih proučavaju (mehanika fizika kemija biologija);
3) dijalektički prijelaz jednog oblika kretanja u drugi i, u skladu s tim, jedne nauke u drugu Pismo završava primjedbom da je za razrađivanje tih misli po trebno mnogo vremena«.
Sadržaj ovog pisma gotovo je identičan s jednim od fragmenata koji ulaze u Dijalektiku prirode…


Fridrih EngelsNemački seljački ratFridrih Engels (nem. Friedrich Engels;[1][2][3] Barmen, 28. novembar 1820 — London, 5. avgust 1895) bio je nemački filozof, istoričar, komunista, sociolog, novinar, biznismen i revolucionar.[4] Njegov otac bio je vlasnik velikih tekstilnih fabrika u Solfordu u Engleskoj i Barmenu u Prusiji (sada Vupertal, Nemačka).Nemački seljački rat predstavlja seljačku bunu koja je zahvatila Sveto rimsko carstvo 1524. godine. Vođa ustanika bio je Tomas Mincer. Ustanak je završen neuspehom.Engels i Lenjin su Nemački seljački rat smatrali prvom od tri velike buržoaske revolucije u Evropi.

Nemacki seljacki rat

Fridrih Engels
Nemački seljački rat
Fridrih Engels (nem. Friedrich Engels;[1][2][3] Barmen, 28. novembar 1820 — London, 5. avgust 1895) bio je nemački filozof, istoričar, komunista, sociolog, novinar, biznismen i revolucionar.[4] Njegov otac bio je vlasnik velikih tekstilnih fabrika u Solfordu u Engleskoj i Barmenu u Prusiji (sada Vupertal, Nemačka).
Nemački seljački rat predstavlja seljačku bunu koja je zahvatila Sveto rimsko carstvo 1524. godine. Vođa ustanika bio je Tomas Mincer. Ustanak je završen neuspehom.
Engels i Lenjin su Nemački seljački rat smatrali prvom od tri velike buržoaske revolucije u Evropi.


Nemački seljački rat

Fridrih EngelsAnti-DiringMarksizam i njegovi izvoriFridrich Engels (Barmen, 28. rujna 1820. - London, 5. kolovoza 1895.) je bio njemački sociolog, filozof i revolucionar poznat kao bliski suradnik Karla Marxa i jedan od su-osnivača filzofskog pravca i ideologije zvane marksizam.

Anti-Diring

Fridrih Engels
Anti-Diring
Marksizam i njegovi izvori
Fridrich Engels (Barmen, 28. rujna 1820. - London, 5. kolovoza 1895.) je bio njemački sociolog, filozof i revolucionar poznat kao bliski suradnik Karla Marxa i jedan od su-osnivača filzofskog pravca i ideologije zvane marksizam.


Fridrih Engels
Anti-Diring
Marksizam i njegovi izvori

Sun CuUmeće ratovanjaPrevod: Mirko BižićUmeće ratovanja je kineski vojni traktat koga je u 6. veku p. n. e. napisao Sun Cu. Sastoji od 13 poglavlja (Strategijske procene, Vođenje bitke, Planiranje opsade, Formacija, Sila, Praznina i Punoća, Oružana borba, Prilagođavanje, Manevrisanje vojskom, Teren, Devet zemljišta, Napad vatrom i Špijuni), svako od kojih je posvećeno jednom aspektu ratovanja. Dugo je vremena hvaljeno kao najbolje delo vojne strategije i taktike svog vremena. „Umeće ratovanja“ se takođe smatra jednom od najstarijih vojnih knjiga na svetu. Takođe se smatra jednim od najuticajnijih knjiga na vojnu teoriju i poslovne strategije, kako na Istoku tako i na Zapadu. Sun Cu je bio prvi mislilac koji je shvatio značenje položaja u strategiji i da na položaj utiču, kako objektivne okolnosti fizičke okoline, tako i subjektivno mišljenje suparnika u toj okolini. On je naučavao da strategija nije planiranje u smislu pravljenja liste postupaka, nego da zahteva brze i odgovarajuće odgovore na promene okolnosti. Planiranje deluje u kontrolisanoj okolini, ali u kompetitivnoj okolini planovi se sudaraju stvarajući nepredviđene situacije. Knjigu je na Zapadu prvi put objavljena godine 1782. u prevodu francuskog jezuita Žana Žozefa Marija Amioa, na čemu neki temelje teorije da je uticala na Napoleona, ali i na planiranje operacije Pustinjska oluja. Vođe kao što su su Mao Cedung, general Vo Ngujen Đap i general Daglas Makartur su tvrdili da su pronašli nadahnuće u tom delu. Knjiga „Umeće ratovanja“ se takođe primenjivala na poslovne i menadžerske strategije.

Umece ratovanja

Sun Cu
Umeće ratovanja
Prevod: Mirko Bižić
Umeće ratovanja je kineski vojni traktat koga je u 6. veku p. n. e. napisao Sun Cu. Sastoji od 13 poglavlja (Strategijske procene, Vođenje bitke, Planiranje opsade, Formacija, Sila, Praznina i Punoća, Oružana borba, Prilagođavanje, Manevrisanje vojskom, Teren, Devet zemljišta, Napad vatrom i Špijuni), svako od kojih je posvećeno jednom aspektu ratovanja. Dugo je vremena hvaljeno kao najbolje delo vojne strategije i taktike svog vremena.

„Umeće ratovanja“ se takođe smatra jednom od najstarijih vojnih knjiga na svetu. Takođe se smatra jednim od najuticajnijih knjiga na vojnu teoriju i poslovne strategije, kako na Istoku tako i na Zapadu. Sun Cu je bio prvi mislilac koji je shvatio značenje položaja u strategiji i da na položaj utiču, kako objektivne okolnosti fizičke okoline, tako i subjektivno mišljenje suparnika u toj okolini. On je naučavao da strategija nije planiranje u smislu pravljenja liste postupaka, nego da zahteva brze i odgovarajuće odgovore na promene okolnosti. Planiranje deluje u kontrolisanoj okolini, ali u kompetitivnoj okolini planovi se sudaraju stvarajući nepredviđene situacije.

Knjigu je na Zapadu prvi put objavljena godine 1782. u prevodu francuskog jezuita Žana Žozefa Marija Amioa, na čemu neki temelje teorije da je uticala na Napoleona, ali i na planiranje operacije Pustinjska oluja. Vođe kao što su su Mao Cedung, general Vo Ngujen Đap i general Daglas Makartur su tvrdili da su pronašli nadahnuće u tom delu.

Knjiga „Umeće ratovanja“ se takođe primenjivala na poslovne i menadžerske strategije.


Sun Cu
Umeće ratovanja
Prevod: Mirko Bižić

Umeće ratovanja

Knjiga prva:Indijska filozofija i odabrani tekstovi;Knjiga druga:Iran, Islam, Kina, Japan i odabrani tekstovi.Čedomil Veljačić, filozof, indolog, rođen je u Zagrebu (18. 6. 1915), a umro u Berkliju, Kalifornija (28. 12. 1997). Diplomirao je 1939. na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, a doktorirao na istom fakultetu 1962., s tezom „Komparativno izučavanje indijske i evropske filozofije“.

Filozofija istocnih naroda

Knjiga prva:
Indijska filozofija i odabrani tekstovi;
Knjiga druga:
Iran, Islam, Kina, Japan i odabrani tekstovi.
Čedomil Veljačić, filozof, indolog, rođen je u Zagrebu (18. 6. 1915), a umro u Berkliju, Kalifornija (28. 12. 1997). Diplomirao je 1939. na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, a doktorirao na istom fakultetu 1962., s tezom „Komparativno izučavanje indijske i evropske filozofije“.


Indijska filozofija Iran, Islam, Kina, Japan Filozofija istočnih naroda

Istraži sve knjige

Prošetajte se našim pretraživačem bajkovitim predelima stare knjige, prođite kroz šumarke i livade polovne knjige, idite potokom retke knjige do izvora antikvarne knjige.

Rasprava o duši

Dijalektika prirode

Nemački seljački rat

Anti-Diring

Umeće ratovanja

Filozofija istočnih naroda