Memoari

Memoari Đakoma Đirolama Kazanove potpuno su jedinstveni u svetskoj književnosti. Ovaj venecijanski pustolov opisao je prvih pedeset godina svog nevero

Gorski vijenac Petar Petrović Njegoš Jugoistok - Beograd 1941Edicija: Srpska knjiga, Beograd 1941, ratno izdanje, str. 190, ćirilicaGorski vijenac (u prvom izdanju Gorskiй vienacъ) refleksivno-herojska je poema u obliku narodne drame Petra II Petrovića Njegoša, nastala u doba srpskog romantizma. Delo je objavljeno u Beču 1847. na srpskom narodnom jeziku i svojom pojavom predstavljalo je veliki doprinos pobedi Vukove borbe za novi književni jezik. Tema „Gorskog vijenca” je istraga, odnosno istrebljenje, poturica. Delo je napisano posle poeme „Luča mikrokozma” (1845), a pre poeme „Lažni car Šćepan Mali” (1847, objavljena 1851).Izdavačko preduzeće „Jugoistok”, izdavačka kuća pod kontrolom nemačkog propagandnog odeljenja u Srbiji. Nemačke vlasti su, prethodno konfiskujući celokupnu imovinu Gece Kona, prodale Izdavačko preduzeće „Geca Kon“ izdavačkoj kući „Jugoistok“&nbsp;

Gorski vijenac

Gorski vijenac Petar Petrović Njegoš Jugoistok - Beograd 1941
Edicija: Srpska knjiga, Beograd 1941, ratno izdanje, str. 190, ćirilica
Gorski vijenac (u prvom izdanju Gorskiй vienacъ) refleksivno-herojska je poema u obliku narodne drame Petra II Petrovića Njegoša, nastala u doba srpskog romantizma. Delo je objavljeno u Beču 1847. na srpskom narodnom jeziku i svojom pojavom predstavljalo je veliki doprinos pobedi Vukove borbe za novi književni jezik. Tema „Gorskog vijenca” je istraga, odnosno istrebljenje, poturica. Delo je napisano posle poeme „Luča mikrokozma” (1845), a pre poeme „Lažni car Šćepan Mali” (1847, objavljena 1851).
Izdavačko preduzeće „Jugoistok”, izdavačka kuća pod kontrolom nemačkog propagandnog odeljenja u Srbiji. Nemačke vlasti su, prethodno konfiskujući celokupnu imovinu Gece Kona, prodale Izdavačko preduzeće „Geca Kon“ izdavačkoj kući „Jugoistok“ 


Gorski vijenac Petar Petrović Njegoš Jugoistok - Beograd 1941 Crna Gora Istraga poturica

Autori: DIMITRIJEVIĆ RAJKO ,&nbsp;STAMENKOVIĆ SRBOLjUB ,&nbsp;VLAHOVIĆ PETAR ,&nbsp;REMETIĆ SLOBODAN ,&nbsp;STOJANOVIĆ SLOBODAN ,&nbsp;HAMOVIĆ DRAGAN ,&nbsp;BOŽIĆ D. SVETISLAV ,&nbsp;SIMONOVIĆ PREDRAG ,&nbsp;MILjKOVIĆ-BOJANIĆ EMA ,&nbsp;NIKOLIĆ KOSTA ,&nbsp;GAVRILOVIĆ DUŠAN ,&nbsp;MERENIK SLAVICA ,&nbsp;FERJANČIĆ SNEŽANA ,&nbsp;VUJOVIĆ BRANKO ,&nbsp;ZAVOD ZA UDžBENIKE ,&nbsp;RAJIĆ SUZANA ,&nbsp;GARIĆ GORDANA ,&nbsp;STEPIĆ MILOMIR ,&nbsp;STANKOVIĆ STEVAN ,&nbsp;VESELINOVIĆ ANDRIJA ,&nbsp;GAVRILOVIĆ LjILjANAZavod za udžbenike, posle Drine (2005), monografijom Morava (2006) nastavlja seriju kapitalnih izdanja o velikim geografskim objektima na srpskom tlu. Knjigu je napisalo 19 autora, najeminentnijih geografa, istoričara, etnologa, muzikologa i istoričara književnosti (Petar Vlahović, Slobodan Remetić, Andrija Veselinović, Ljiljana Gavrilović i dr.). Morava je ne samo najveća reka u Srbiji, čiji sliv zahvata 42% državne teritorije, već i simbol Srbije kroz vekove, njene državotvornosti, njene odbrane u svetskim ratovima i puta koji vekovima vezuje Evropu i Aziju (Carigradski drum). Morava je i simbol ljubavi, uzvišene ljubavi, oličene u vojvodi Prijezdi i Jelici. Od njihovog vremena nastalo je mnoštvo narodnih i umetničkih ljubavnih pesama. Ko voli da zapeva, pominje Moravu. Stoga je Morava uvek prisutna u duši i kući svakog građanina Srbije. Morava je reka čije se ime najčešće izgovara, Morava je reka kojoj se najčešće poveravaju ljubavni jadi, uzdasi i želje. Morava je reka kojom se najčešće brodi, lovi riba, vadi pesak. Kraj Morave se čuvaju stada i okopava plodna zemlja - Morava je simbol srpske svakodnevice. Otuda melanholični uzdah - oj, Moravo!

Morava

Autori: DIMITRIJEVIĆ RAJKO , STAMENKOVIĆ SRBOLjUB , VLAHOVIĆ PETAR , REMETIĆ SLOBODAN , STOJANOVIĆ SLOBODAN , HAMOVIĆ DRAGAN , BOŽIĆ D. SVETISLAV , SIMONOVIĆ PREDRAG , MILjKOVIĆ-BOJANIĆ EMA , NIKOLIĆ KOSTA , GAVRILOVIĆ DUŠAN , MERENIK SLAVICA , FERJANČIĆ SNEŽANA , VUJOVIĆ BRANKO , ZAVOD ZA UDžBENIKE , RAJIĆ SUZANA , GARIĆ GORDANA , STEPIĆ MILOMIR , STANKOVIĆ STEVAN , VESELINOVIĆ ANDRIJA , GAVRILOVIĆ LjILjANA
Zavod za udžbenike, posle Drine (2005), monografijom Morava (2006) nastavlja seriju kapitalnih izdanja o velikim geografskim objektima na srpskom tlu. Knjigu je napisalo 19 autora, najeminentnijih geografa, istoričara, etnologa, muzikologa i istoričara književnosti (Petar Vlahović, Slobodan Remetić, Andrija Veselinović, Ljiljana Gavrilović i dr.). Morava je ne samo najveća reka u Srbiji, čiji sliv zahvata 42% državne teritorije, već i simbol Srbije kroz vekove, njene državotvornosti, njene odbrane u svetskim ratovima i puta koji vekovima vezuje Evropu i Aziju (Carigradski drum). Morava je i simbol ljubavi, uzvišene ljubavi, oličene u vojvodi Prijezdi i Jelici. Od njihovog vremena nastalo je mnoštvo narodnih i umetničkih ljubavnih pesama. Ko voli da zapeva, pominje Moravu. Stoga je Morava uvek prisutna u duši i kući svakog građanina Srbije. Morava je reka čije se ime najčešće izgovara, Morava je reka kojoj se najčešće poveravaju ljubavni jadi, uzdasi i želje. Morava je reka kojom se najčešće brodi, lovi riba, vadi pesak. Kraj Morave se čuvaju stada i okopava plodna zemlja - Morava je simbol srpske svakodnevice. Otuda melanholični uzdah - oj, Moravo!


Morava reka Morava reke Srbije Moravska kotlina sliv reke Morave

Onore de BalzakRođaka BetiGodine 1846. objavio je Honore de Balzac, začetnik evropskog realizma, roman Rođaka Beta. To je takođe veliko i obimno delo, ali, ujedno, i sa vrlo zanimljivom pričom.U središtu romana je porodica jednog barona, Hektora Ilota D' Ervija. On ima ženu, Adelinu, koja je 20 - tak godina mlađa od njega i zajedno imaju dvoje dece - Viktorina, budućeg advokata, i Hortenzu, slatku malu devojku. Viktorin se ubrzo zaljubljuje u Celestinu, ćerku bivšeg trgovca, Celestina Krevela, koji je ludo zaljubljen u Hektorovu ženu, Adelinu. Zlobni Krevel namerava da se oženi Adelinom i da je otme od barona, jer je baron njemu oteo ženu, Žozefu, opersku pevačicu, još ranije. U sve to se upliće i Adelinina sestra od strica, Lizbet Fišer, poznatija kao rođaka Beta. Ona podučava mladu Hortenzu i često provodi vreme s njom. Tu počinje zaplet. Jednog dana, Hortenza upita svoju tetku da li ona ima svog dragana, svog muža. Ona je rekla da ga ima, ali da se još nije udala za njega. Hortenza u početku nije verovala, ali se kasnije uverila. Rođaka Beta bila je zaljubljena u jednog Poljaka, Venceslava Stenboka, koji je inače slobodni umetnik: bavi se vajarstvom. Jednog dana, Hortenza se ludo zaljubljuje u Venceslava i on u nju; a baron u Valeriju Marnef, gospođicu od 23 - godine koja je stanovala u istoj zgradi u kojoj je živela Beta. U tu Valeriju se svi zaljubljuju, pa i sam baron, koji je on nje stariji više od 50 - godina. A ona se opet, zaljubljuje u njega, ali i u Venceslava i u Krevela. I tako nastaje borba oko te lepe žene: ko će se za njome oženiti. Na kraju se čitav roman završava da Adelina, koju je baron odista voleo, umire, kao i Lizbet. Isto tako umiru i Valerija, koja se bila udala za Krevela, na iznenađenje svih, i sam Krevel. Jedino je baron, u svojoj 75 - godini, otišao ponovo da jurca žene

Rodjaka Beti

Onore de Balzak
Rođaka Beti
Godine 1846. objavio je Honore de Balzac, začetnik evropskog realizma, roman Rođaka Beta. To je takođe veliko i obimno delo, ali, ujedno, i sa vrlo zanimljivom pričom.
U središtu romana je porodica jednog barona, Hektora Ilota D' Ervija. On ima ženu, Adelinu, koja je 20 - tak godina mlađa od njega i zajedno imaju dvoje dece - Viktorina, budućeg advokata, i Hortenzu, slatku malu devojku. Viktorin se ubrzo zaljubljuje u Celestinu, ćerku bivšeg trgovca, Celestina Krevela, koji je ludo zaljubljen u Hektorovu ženu, Adelinu. Zlobni Krevel namerava da se oženi Adelinom i da je otme od barona, jer je baron njemu oteo ženu, Žozefu, opersku pevačicu, još ranije. U sve to se upliće i Adelinina sestra od strica, Lizbet Fišer, poznatija kao rođaka Beta. Ona podučava mladu Hortenzu i često provodi vreme s njom. Tu počinje zaplet. Jednog dana, Hortenza upita svoju tetku da li ona ima svog dragana, svog muža. Ona je rekla da ga ima, ali da se još nije udala za njega. Hortenza u početku nije verovala, ali se kasnije uverila. Rođaka Beta bila je zaljubljena u jednog Poljaka, Venceslava Stenboka, koji je inače slobodni umetnik: bavi se vajarstvom. Jednog dana, Hortenza se ludo zaljubljuje u Venceslava i on u nju; a baron u Valeriju Marnef, gospođicu od 23 - godine koja je stanovala u istoj zgradi u kojoj je živela Beta. U tu Valeriju se svi zaljubljuju, pa i sam baron, koji je on nje stariji više od 50 - godina. A ona se opet, zaljubljuje u njega, ali i u Venceslava i u Krevela. I tako nastaje borba oko te lepe žene: ko će se za njome oženiti. Na kraju se čitav roman završava da Adelina, koju je baron odista voleo, umire, kao i Lizbet. Isto tako umiru i Valerija, koja se bila udala za Krevela, na iznenađenje svih, i sam Krevel. Jedino je baron, u svojoj 75 - godini, otišao ponovo da jurca žene


Onore de Balzak bio je francuski romanopisac koji se smatra ključnim autorom realizma.
Rođaka Beti

Rođaka Beti

Miodrag BulatovićCrveni petao leti prema nebuMiodrag Bulatović (Okladi, kod Bijelog Polja, 20. februar 1930 — Igalo, 15. mart 1991) bio je srpski pisac i novinar. Važi za jednog od naših najboljih romansijera i najprevođenijih pisaca, iako je status njegove književnosti marginalizovan.Crveni petao leti prema nebu je roman srpskog književnika Miodraga Bulatovića. Prvi put je objavljen u izdanju zagrebačke izdavačke kuće Naprijed 1959. U romanu je stilskim postupcima groteske, folklorizacije i simbolizacije oblikovan zaplet o učesnicima jedne svadbe i sahrane u zabačenom crnogorskom selu. Osnovna imaginativna i značenjska linija romana račva se u dva pravca, po sistemu teze i antiteze koje ne nalaze razrešenje: tezi o ljudskom zlu, niskim strastima i prizemnosti, koje su oličene u figuri đavola, suprostavlja se antiteza o ljudskom idealitetu, dobroti i duševnosti, oličena u simbolu crvenog petla koji uzleće prema nebu.Bulatovićev roman je poznat i po tome što mu je izmakla NIN-ova nagrada kritike za najbolji roman 1959, u godini kada je odlučeno da se ova prestižna nagrada ne dodeli. Naime, dvojica članova žirija, Eli Finci i Zoran Mišić, glasali su da se nagrada dodeli Bulatoviću, dok su Milan Bogdanović, Velibor Gligorić i Borislav Mihajlović odlučili da se nagrada te godine uopšte ne dodeli. Većinski deo žirija je takvu odluku obrazložio tvrdnjom da nijedan roman iz tekuće produkcije nije zadovoljio kriterijume za dodelu. Ovakva tvrdnja je izazvala polemiku među jugoslovenskim intelektualcima. Pojedinci su odluku interepretirali kao političku, jer se Bulatovićev roman sa crnom slikom stvarnosti nije mogao uklopiti u ideološke norme tadašnje države. Danas se „Crveni petao leti prema nebu” smatra značajnim romanom srpske književnosti dvadestog veka, kao i najboljim Bulatovićevim ostvarenjem. Preveden je na dvadesetak jezika, između ostalog i na engleski, francuski, nemački, poljski, japanski, mađarski, češki, slovački, burski, slovenački, švedski, italijanski, hebrejski, turski, holandski, portugalski i dr.

Crveni petao leti prema nebu

Miodrag Bulatović
Crveni petao leti prema nebu
Miodrag Bulatović (Okladi, kod Bijelog Polja, 20. februar 1930 — Igalo, 15. mart 1991) bio je srpski pisac i novinar. Važi za jednog od naših najboljih romansijera i najprevođenijih pisaca, iako je status njegove književnosti marginalizovan.
Crveni petao leti prema nebu je roman srpskog književnika Miodraga Bulatovića. Prvi put je objavljen u izdanju zagrebačke izdavačke kuće Naprijed 1959. U romanu je stilskim postupcima groteske, folklorizacije i simbolizacije oblikovan zaplet o učesnicima jedne svadbe i sahrane u zabačenom crnogorskom selu. Osnovna imaginativna i značenjska linija romana račva se u dva pravca, po sistemu teze i antiteze koje ne nalaze razrešenje: tezi o ljudskom zlu, niskim strastima i prizemnosti, koje su oličene u figuri đavola, suprostavlja se antiteza o ljudskom idealitetu, dobroti i duševnosti, oličena u simbolu crvenog petla koji uzleće prema nebu.
Bulatovićev roman je poznat i po tome što mu je izmakla NIN-ova nagrada kritike za najbolji roman 1959, u godini kada je odlučeno da se ova prestižna nagrada ne dodeli. Naime, dvojica članova žirija, Eli Finci i Zoran Mišić, glasali su da se nagrada dodeli Bulatoviću, dok su Milan Bogdanović, Velibor Gligorić i Borislav Mihajlović odlučili da se nagrada te godine uopšte ne dodeli. Većinski deo žirija je takvu odluku obrazložio tvrdnjom da nijedan roman iz tekuće produkcije nije zadovoljio kriterijume za dodelu. Ovakva tvrdnja je izazvala polemiku među jugoslovenskim intelektualcima. Pojedinci su odluku interepretirali kao političku, jer se Bulatovićev roman sa crnom slikom stvarnosti nije mogao uklopiti u ideološke norme tadašnje države. Danas se „Crveni petao leti prema nebu” smatra značajnim romanom srpske književnosti dvadestog veka, kao i najboljim Bulatovićevim ostvarenjem. Preveden je na dvadesetak jezika, između ostalog i na engleski, francuski, nemački, poljski, japanski, mađarski, češki, slovački, burski, slovenački, švedski, italijanski, hebrejski, turski, holandski, portugalski i dr.


Miodrag Bulatović (Okladi, kod Bijelog Polja, 20. februar 1930 — Igalo, 15. mart 1991)
Crveni petao leti prema nebu

Đura JakšićJelisaveta - knjeginja crnogorskadrama u pet delovaSrpska književna zadruga 100 - BeogradDramu Jelisaveta, kneginja crnogorska Đura Jakšić napisao je 1868. godine. Nastala je na temelju usmenih pesama o crnogorskim junacima. Jakšić ju je podelio na 5 delova i pretvorio u romantičarsku tragediju o dolasku strankinje na nepoznat teritorij Crne Gore. Tadašnja dramska dela u Srbiji temeljila su se na istorijskim i legendarnim građama. Za sva dela istorija je bila nepresušan izvor tema, zato što su autori težili temama koje će biti prenosive u sadašnje vreme i primenljive građanstvu.

Jelisaveta - knjeginja crnogorska

Đura Jakšić
Jelisaveta - knjeginja crnogorska
drama u pet delova
Srpska književna zadruga 100 - Beograd
Dramu Jelisaveta, kneginja crnogorska Đura Jakšić napisao je 1868. godine. Nastala je na temelju usmenih pesama o crnogorskim junacima. Jakšić ju je podelio na 5 delova i pretvorio u romantičarsku tragediju o dolasku strankinje na nepoznat teritorij Crne Gore. Tadašnja dramska dela u Srbiji temeljila su se na istorijskim i legendarnim građama. Za sva dela istorija je bila nepresušan izvor tema, zato što su autori težili temama koje će biti prenosive u sadašnje vreme i primenljive građanstvu.


Đura Jakšić, Jelisaveta - knjeginja crnogorska, drama u pet delova Srpska književna zadruga 100 - Beograd Crna Gora

EsejiMiloš CrnjanskiMiloš Crnjanski (Čongrad, 26. oktobar 1893 — Beograd, 30. novembar 1977) bio je srpski književnik, novinar, prevodilac, kritičar i diplomata. Istakao se kao pesnik, pripovedač, romansijer i publicista. Jedan je od najznačajnijih stvaralaca srpske književnosti 20. veka. Ubrajan je među 100 najznamenitijih Srba.Sadržaj:Zapisi đenerala Miščevića, Razmišljanja o Njegošu, Njegošev grob, O delu Laze Kostića, O Đuri Daničiću, O Zmaju, Slika Alekse Šantića, Vasa Živković, Ivo Vojnović, Naša lirika, Šekspirovi soneti, Novi oblik romana, Oskar Vajld, Viljem Blejk, Adi Endre, Ruski balet, Gogoljeva smrt, Julije Cezar, Ukroćena goropad, Dobrinović, Milka Markovićka, Gundulić, Jovan Bijelić, Miloš Golubović, Albreht Direr, Tekelijanum, Knez Mihailo

Eseji

Eseji
Miloš Crnjanski
Miloš Crnjanski (Čongrad, 26. oktobar 1893 — Beograd, 30. novembar 1977) bio je srpski književnik, novinar, prevodilac, kritičar i diplomata. Istakao se kao pesnik, pripovedač, romansijer i publicista. Jedan je od najznačajnijih stvaralaca srpske književnosti 20. veka. Ubrajan je među 100 najznamenitijih Srba.
Sadržaj:
Zapisi đenerala Miščevića, Razmišljanja o Njegošu, Njegošev grob, O delu Laze Kostića, O Đuri Daničiću, O Zmaju, Slika Alekse Šantića, Vasa Živković, Ivo Vojnović, Naša lirika, Šekspirovi soneti, Novi oblik romana, Oskar Vajld, Viljem Blejk, Adi Endre, Ruski balet, Gogoljeva smrt, Julije Cezar, Ukroćena goropad, Dobrinović, Milka Markovićka, Gundulić, Jovan Bijelić, Miloš Golubović, Albreht Direr, Tekelijanum, Knez Mihailo


Julijan Semjonov Treća karta Španjolska varijanta POLITIČKE KRONIKE (1938-1941)ŠtirlicJulijan Semjonovič Semjonov, rođen kao Julijan Semjonovič Liandres (rus. Юлиан Семёнович Ля́ндрес) (1931 - 1993), bio je sovjetski književnik i novinar, poznat kao jedan od pionira istraživačkog novinarstva u SSSR-u, ali još više po nizu popularnih špijunskih romana od kojih su mnogi dobili filmske i TV ekranizacije. Među njima se najviše ističe ciklus o sovjetskom obavještajcu Maskimu Isajevu koji je zahvaljujući popularnoj miniseriji Sedamnaest trenutaka proljeća pod imenom `Stierlitz` postao jedna od najvećih ikona sovjetske popualrne kulture.﻿Otto Max von Stierlitz (fonetski: Oto Maks fon Štirlic; rus. Maks Otto fon Štirlic) je najpoznatiji pseudonim koji koristi fiktivni lik sovjetskog obavještajca koga je stvorio Julijan Semjonov, a koji se danas smatra jednim od najpopularnijih ikona sovjetske popularne kulture, odnosno svojevrsnim sovjetskim ili ruskim ekvivalentom Jamesa Bonda. Prvi put se pojavio 1966. godine kao protagonist romana Lozinka nije potrebna, u kojoj je koristio ime Maksim Maksimovič Isajev (rus. Maksim Maksimovič Isaev), da bi se u romanu Dragulji za diktaturu proletarijata iz 1974. godine otkrilo kako mu je pravo ime Vsevolod Vladimirovič Vladimirov (rus. Vsevolod Vladimirovič Vladimirov). Semjonov je od 1966. do 1988. napisao ukupno 14 romana u kojima je opisao njegovu karijeru koja počinje u Čeki pred kraj građanskog rata (Dragulji za diktaturu proletarijata), i nastavlja se sve do Hladnog rata u Zapadnom Berlinu krajem 1960-ih, gdje je smještena radnja romana Bomba za predsjednika. Isajev je, međutim, najpoznatijim po svojim pustolovinama u doba Drugog svjetskog rata kada se pod pseudonimom Stierlitz uspio infiltrirati u sam vrh njemačke obavještajne službe SD, a što je opisano u romanu Sedamnaest trenutaka proljeća, a potom u istoimenoj TV-seriji koja je stekla izuzetnu popularnost, i u kojoj je njegovu ulogu tumačio Vjačeslav Tihonov. Osim u toj seriji, Stierlitz se pojavljuje kao protagonist još nekoliko filmova i TV-serija. Stierlitz, koji je često navođen kao svojevrsna antiteza Bonda, s obzirom na hladnokrvnost, asketski način života i preferiranje korištenja razuma umjesto fizičke sile, u SSSR-u je zbog svojih sposobnosti također postao predmetom niza subverzivnih i ironičnih viceva nalik na one koji će se kasnije pričati o Chucku Norrisu.

Treca karta

Julijan Semjonov  
Treća karta 
Španjolska varijanta 
POLITIČKE KRONIKE (1938-1941)
Štirlic
Julijan Semjonovič Semjonov, rođen kao Julijan Semjonovič Liandres (rus. Юлиан Семёнович Ля́ндрес) (1931 - 1993), bio je sovjetski književnik i novinar, poznat kao jedan od pionira istraživačkog novinarstva u SSSR-u, ali još više po nizu popularnih špijunskih romana od kojih su mnogi dobili filmske i TV ekranizacije. Među njima se najviše ističe ciklus o sovjetskom obavještajcu Maskimu Isajevu koji je zahvaljujući popularnoj miniseriji Sedamnaest trenutaka proljeća pod imenom `Stierlitz` postao jedna od najvećih ikona sovjetske popualrne kulture.
Otto Max von Stierlitz (fonetski: Oto Maks fon Štirlic; rus. Maks Otto fon Štirlic) je najpoznatiji pseudonim koji koristi fiktivni lik sovjetskog obavještajca koga je stvorio Julijan Semjonov, a koji se danas smatra jednim od najpopularnijih ikona sovjetske popularne kulture, odnosno svojevrsnim sovjetskim ili ruskim ekvivalentom Jamesa Bonda.

Prvi put se pojavio 1966. godine kao protagonist romana Lozinka nije potrebna, u kojoj je koristio ime Maksim Maksimovič Isajev (rus. Maksim Maksimovič Isaev), da bi se u romanu Dragulji za diktaturu proletarijata iz 1974. godine otkrilo kako mu je pravo ime Vsevolod Vladimirovič Vladimirov (rus. Vsevolod Vladimirovič Vladimirov). Semjonov je od 1966. do 1988. napisao ukupno 14 romana u kojima je opisao njegovu karijeru koja počinje u Čeki pred kraj građanskog rata (Dragulji za diktaturu proletarijata), i nastavlja se sve do Hladnog rata u Zapadnom Berlinu krajem 1960-ih, gdje je smještena radnja romana Bomba za predsjednika. Isajev je, međutim, najpoznatijim po svojim pustolovinama u doba Drugog svjetskog rata kada se pod pseudonimom Stierlitz uspio infiltrirati u sam vrh njemačke obavještajne službe SD, a što je opisano u romanu Sedamnaest trenutaka proljeća, a potom u istoimenoj TV-seriji koja je stekla izuzetnu popularnost, i u kojoj je njegovu ulogu tumačio Vjačeslav Tihonov. Osim u toj seriji, Stierlitz se pojavljuje kao protagonist još nekoliko filmova i TV-serija.

Stierlitz, koji je često navođen kao svojevrsna antiteza Bonda, s obzirom na hladnokrvnost, asketski način života i preferiranje korištenja razuma umjesto fizičke sile, u SSSR-u je zbog svojih sposobnosti također postao predmetom niza subverzivnih i ironičnih viceva nalik na one koji će se kasnije pričati o Chucku Norrisu.



Julijan Semjonov  Treća karta Španjolska varijanta Štirlic POLITIČKE KRONIKE (1938-1941)

Memoari

Kazanova